Η οικογένεια Βουδούρη - γαιοκτημονες Μαντουδίου 1831-1895


Σύμφωνα με την επίσημη Ιστοσελιδα του δημου Κηρέως "Κατά την διαδικασία ένταξης της Εύβοιας στο νέο ελληνικό κράτος (1830-1833) η περιοχή πουλήθηκε από τους Τούρκους και συγκεκριμένα από την ιδιοκτήτριά του Ρακιζέ Χανούμ στους Λάζαρο Γιουλντή και Βασίλειο Βουδούρη. Λίγο αργότερα ιδιοκτήτης έμεινε μόνον ο δεύτερος.
Ο Βασίλειος Βουδούρης και αργότερα ο γιος του Νικόλαος συγκαταλέγονται μεταξύ των φωτεινών εξαιρέσεων στις τάξεις των τσιφλικάδων, που σχεδόν στο σύνολό τους καταδυνάστευσαν, ως διάδοχοι των κατακτητών, τις περιοχές που αγόρασαν προκειμένου αυτές να θεωρηθούν «ελεύθερες» σύμφωνα με το πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830). Ο Βασίλειος Βουδούρης συνέβαλε καθοριστικά στην επανάσταση του 1821, συντηρώντας οικονομικά ένα μεγάλο επαναστατικό στρατιωτικό σώμα, το οποίο είχε θέσει στη διάθεση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Ο γιος του, Νικόλαος Βουδούρης, χρημάτισε Δήμαρχος Χαλκίδας και βουλευτής Ευβοίας. Το 1895 οι κληρονόμοι του Βουδούρη μεταβίβασαν σταδιακά τα κτήματά τους στους κατοίκους της περιοχής, που μέχρι τότε ήταν οι κολίγοι τους".


Απο τα αρχεία της οικογενειας που φυλασσονται απο την "ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ- Ε.Λ.Ι.Α." μαθαίνουμε τα παρακάτω:

"Η υδραίικη οικογένεια Μπουντούρη καταγόταν από την Γαράντζα της Μεσσηνίας. (Το όνομα της οικογένειας άλλαξε από Μπουντούρη σε Βουδούρη αρκετά χρόνια μετά την εγκατάστασή τους στην Εύβοια. Το Βουδούρης καθιερώθηκε με τον Βασίλειο, γιο του Νικολάου Β.Μπουντούρη, που πολιτεύθηκε στην Χαλκίδα από το 1868 για σαράντα περίπου χρόνια και ήταν πολιτικός αντίπαλος του Αβέρωφ. Σύμφωνα με μαρτυρίες απογόνων της οικογένειας, αυτή η μετατροπή του "Μπ" σε "Β" (εξαιτίας της αλφαβητικής σειράς) έγινε χάριν πολιτικών και εκλογικών σκοπιμοτήτων. Πριν από την καθιέρωση του "Βουδούρης", συναντιέται καμμιά φορά και ως "Πουτούρης", "Μπουτούρης" ή "Μπουδούρης", αλλά οι παραλλαγές αυτές είναι ηχητικές και οφείλονται σε άλλους λόγους.)

Οι δυο γιοί του Νικολάου Δ.Μπουντούρη, Σταμάτιος και Βασίλειος καθώς και ο γιος του Βασιλείου Ν.Μπουντούρη, Νικόλαος (Νικολός) , τα αρχεία των οποίων περιλαμβάνονται στο πρώτο μέρος του ευρετηρίου αυτού, γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Υδρα. Τα δύο αδέλφια ήσαν συνιδιοκτήτες εμπορικών πλοίων που έλαβαν μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις στη διάρκεια του Αγώνα της Ανεξαρτησίας καθώς και πρόκριτοι του νησιού. Δαπάνησαν όπως πολλοί άλλοι Υδραίοι, με πρωτεργάτη τον Λ.Κουντουριώτη, τεράστια ποσά, τα οποία έθεσαν στη διάθεση των αγωνιστών της Επανάστασης. Στοιχεία για τη δράση τους αυτή, τις εμπορικές και οικονομικές συναλλαγές τους, τη συντήρηση των πλοίων και των συντροφιών, τη σχέση τους με την πολιτική εξουσία του τόπου τους διασώζονται στα χαρτιά τους.
Οταν το 1830 η Εύβοια προσαρτήθηκε στην Ελλάδα υπό τον όρο να προηγηθεί η πώληση των τουρκικών ιδιοκτησιών, ο Ι.Καποδίστριας προέτρεπε ν'αγοραστούν το συντομότερο τα τουρκικά κτήματα για να επισπευστεί ο χρόνος προσάρτησης. Ετσι, αρκετοί Ελληνες και ξένοι κεφαλαιούχοι του εξωτερικού καθώς και Υδραίοι πλοιοκτήτες οδηγήθηκαν στην Εύβοια και αγόρασαν μεγάλες εκτάσεις γης σε πολύ χαμηλές τιμές. Μ'αυτόν τον τρόπο ο Υδραίος Λάζαρος Γιουρδής, αγόρασε το 1831 από την Ρακιγιέ Χανούμ, κόρη του Καπά Ιζαδέ Χασάν Αγά το χωριό Μαντούδι (έκτασης 40 ζευγαριών) και λίγο αργότερα από τα ανήψια της, τα χωριά Φαράκλα και Κεράμια. Η κατακύρωση της κυριότητας και ιδιοκτησίας αυτής έγινε τελικά το 1838. Ο Λάζαρος Γιουρδής αγόρασε τον "συντροφικό τόπο" για λογαριασμό και άλλων Υδραίων που ήσαν συνιδιοκτήτες κατά: 2/6 Βασ.Ν.Μπουντούρης, 1/6 Νικόλαος Τομπάζης και 1/6 η σύζυγός του Χριστίνα Γιουρδή κατά 1/6 οι αδελφοί Σταμάτης και Γκίκας Δοκός και 1/6 εξ ημίσεως ο Λάζαρος και ο αδελφός του Μανώλης Γιουρδής.
Τα χωριά Βατώντας και Μπαϊράμαγα (το 1933, ο Βατώντας μετονομάστηκε σε Νέα Αρτάκη) κοντά στη Χαλκίδα αγοράστηκαν επίσης την ίδια εποχή από τον Βασ.Ν.Μπουντούρη.
Ετσι λοιπόν ο Βασ.Ν.Μπουντούρης και οι απόγονοί του που αποτέλεσαν τον κλάδο Εύβοιας της οικογένειας Μπουντούρη, βρέθηκαν ιδιοκτήτες τεραστίων εκτάσεων γης για την εποχή εκείνη και μετετράπησαν σε γαιοκτήμονες και ιδιοκτήτες μεταλλείων. Οι δεσμοί τους με τη θάλασσα εξελίχθηκαν σε δυνατούς δεσμούς με την ευβοϊκή γή.
Το μέρος του αρχείου που αναφέρεται στην γαιοκτησία απαρτίζεται από τίτλους ιδιοκτησίας, πλήθος συμβολαιογραφικών εγγράφων, ενοικιαστήρια, καταστάσεις αγροτικής παραγωγής και εισοδημάτων, καταστάσεις αγροτών και ημερομισθίων και διάφορους λογαριασμούς, που συμβάλλουν στην κατανόηση της αγροτικής οικονομίας και των σχέσεων παραγωγής.
Οι συνηθισμένες καλλιέργειες των μεγάλων ιδιοκτησιών στην αγροτική οικονομία της εποχής ήταν τα δημητριακά, σε αντίθεση με τις μικρές ιδιοκτησίες που επιδίδονταν αποκλειστικά σχεδόν στη σταφίδα. Στο κτήμα του Μαντουδίου (έκτασης 25.000 στρεμμάτων, εκ των οποίων 8.000 καλλιεργήσιμη γη και 17.000 δάσος), καλλιεργούσαν κριθάρι, σιτάρι, βρώμη, αραβόσιτο, ρεβύθια, κουκιά, φασόλια, σκόδρα, κρεμμύδια κ.ά.. Από τις δασικές εκτάσεις εκμεταλλεύονταν τη ρητίνη των πεύκων και την ξυλεία. Στο κτήμα του Βατώντα εκτός από σιτηρά, είχαν αμπέλια, ελαιόδενδρα, αμυγδαλιές και στα περιβόλια καρποφορούσαν πορτοκαλιές, μανταρινιές, μηλιές, αχλαδιές, κερασιές, κ.ά.
Η επιτόπια διαχείριση των κτημάτων είχε ανατεθεί σε ανθρώπους εμπιστοσύνης, τους επιστάτες και μετά το 1875, στον Ιωαν.Τζαμούρα, αρχιεπιστάτη-διαχειριστή. Η τελική βεβαίως οικονομική διαχείριση ανήκε στους ιδιοκτήτες. Οταν πέθανε ο Νικολός Β.Μπουντούρης (το 1868) και η περιουσία του μοιράστηκε στη γυναίκα του Βασιλική Γιουρδή και στα επτά παιδιά τους, η διαχείριση και η απόδοση των εισοδημάτων στους κληρονόμους και στους συνιδιοκτήτες γινόταν από τον πρωτότοκο γιο Βασίλειο,

Το αρχείο της οικογένειας Μπουντούρη/Βουδούρη αγοράστηκε και μέρος του δωρήθηκε στο ΕΛΙΑ το 1985 από τη μοναδική κληρονόμο του κλάδου της οικογένειας στην Εύβοια, την κυρία Αικατερίνη Ν.Βουδούρη, το γένος Κεφάλα, με τη μεσολάβηση της αδελφής της κυρίας Σόφης Κεφάλα, στην οποία και οφείλω τις παρακάτω πληροφορίες. Η Αικ.Ν.Βουδούρη, σύζυγος του γιου του ναυάρχου Δημητρίου Ν.Βουδούρη, κληρονόμου του αδελφού του Βασιλείου Ν.Βουδούρη, αφού έχασε τον άνδρα της και τους δύο γιους της βρέθηκε κληρονόμος του κτήματος Βατώντα και κάτοχος του οικογενειακού αρχείου, το οποίο φυλασσόταν στο αρχοντικό του κτήματος.
Μετά την απαλλοτρίωση του 1922, ο Βατώντας παρέμεινε ένα μεγάλο κτήμα εκατό (100) περίπου στρεμμάτων, το δε σπίτι κρίθηκε λίγο πριν πουληθεί το 1992, διατηρητέο. Το αρχοντικό Βουδούρη όμως υπήρξε θύμα διάρρηξης και ληστείας το 1985 . Αφαιρέθηκαν πολλά από τα πολύτιμα αντικείμενα και ενθύμια της οικογένειας, το δε αρχείο βρέθηκε ανακατεμένο και ριγμένο καταγής σε πλήρη αταξία και από εκεί συγκεντρώθηκε για να μεταφερθεί την Αθήνα.

Βιογραφικό σημείωμα Βασιλείου Νικολάου Μπουντούρη

Ο Βασίλειος Ν.Μπουντούρης γιος του Υδραίου προκρίτου Νικολάου Δημ. Μπουντούρη και της Μαρούσας, γεννήθηκε γύρω στα 1775.
Ο Βασ.Ν.Μπουντούρης που μαζί με τον αδελφό του Σταμάτη είχαν δραστηριοποιηθεί στο χώρο της εμπορικής ναυτιλίας τα προεπαναστατικά χρόνια, διαδραμάτισαν έναν σημαντικό οικονομικό ρόλο στα χρόνια της Επανάστασης θέτοντας τα πλοία τους και την περιουσία τους όπως πολλοί άλλοι Υδραίοι στη διάθεση του Αγώνα καθώς και ρόλο πολιτικό, συμμετέχοντας ενεργά στην διοίκηση και πολιτική εξουσία του υπό διαμόρφωση νεοελληνικού κράτους.
Ο Βασ.Νικ.Μπουντούρης ήταν πληρεξούσιος των Εθνικών Συνελεύσεων Επιδαύρου, Αστρους, Τροιζήνος και Αργους καθώς επίσης βουλευτής Α΄και Γ΄περιόδου και πρόεδρος του Βουλευτικού Α΄περιόδου. Το 1825 ήταν μέλος της Επιτροπής που κατάρτισε σχέδιο περί Γενικής Ληψοδοσίας και ένα χρόνο αργότερα, το 1826, μέλος της οκταμελούς Επιτροπής Συνελεύσεως . Το 1830 διορίστηκε μέλος της Δημογεροντίας Υδρας και το 1835 σύμβουλος Επικρατείας σε τακτική υπηρεσία, θέση την οποία κράτησε μεχρι το 1844, όταν έγινε μέλος της Γερουσίας. Μετά το 1835 μετοίκησε στην Αθήνα και λίγο αργότερα εγκαταστάθηκε στη Χαλκίδα της Εύβοιας, όπου μαζί με άλλους Υδραίους συμπατριώτες του είχε αγοράσει μεγάλες εκτάσεις γης.
Ο Βασ.Ν.Μπουντούρης τιμήθηκε για τις υπηρεσίες του στην Επανάσταση με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος (1834), το Αργυρούν Νόμισμα (1835), τον Σταυρό των Ταξιαρχών (1841) και το Αριστείο 3ης Σεπτεμβρίου (1844).

Αγορά κτημάτων Ευβοίας (1830-1838)
-Χοτζέτια και ταπιά τουρκιστί, μεταφράσεις και επικυρώσεις χοτζετίων και ταπιών παρά της επί των Οθωμανικών Κτημάτων Επιτροπής, πωλητήρια γράμματα και συμβόλαια σχετικά με την αγορά κτημάτων, περιβολίων, αμπέλων, χωρίων Μαντουδίου, Κεράμιας, Φαράκλας.


Πώληση κτημάτων Κεράμιας (1846-1851)
-Πληρεξούσιο, πωλητήριο, δανειστικά ομόλογα σχετικά με την πώληση του χωριού Κεράμια ιδιοκτησίας Λάζαρου Α.Γιουρδή, δια του πληρεξουσίου του Γεωργίου Χρόνη

2.9 Ποικίλα περί κτημάτων (1833-1837)
Περίληψη τουρκικών νόμων περί γαιών, έγγραφο δημάρχου περί πρωτεύουσας δήμου Κηρονηλέων κ.ά.


Βιογραφικό σημείωμα Νικολάου Βασιλείου Μπουντούρη (1805-1868)

Νικολάος Β. Μπουντούρης

Ο Νικόλαος (Νικολός) Βασ.Μπουντούρης, γιος του προκρίτου Βασιλείου Νικ.Μπουντούρη γεννήθηκε στην Υδρα το 1805.
Ως νεαρός αξιωματικός έλαβε μέρος από το 1821 ως το 1827 στις πολεμικές επιχειρήσεις και ναυμαχίες Αγίου Ορους, Σάμου, Αργολικού κόλπου, Γέροντα, Σούδας και Νεοκάστρου με τα υδραίικα πολεμικά πλοία "Θεμιστοκλής" και "Αχιλλέας".
Το 1831 διορίστηκε από τους Δημογέροντες της Υδρας μέλος της εν Σύρα Επιτροπής για να αναλάβει να συλλέξει τους εθνικούς πόρους των νησιών του Αιγαίου.
Από το 1837 μέχρι το 1844 υπηρέτησε στο Τελωνείο Πειραιά υπό τη διεύθυνση του Ι.Σέρρου ως Υγειονόμος. Το 1845 προήχθη σε Γενικό Επιθεωρητή των Υγειονομείων και εγκαταστάθηκε στη Χαλκίδα. Από την υπηρεσία αυτή απολύθηκε το 1847 ύστερα από τη συμμετοχή του στο κίνημα εναντίον του Οθωνα, που έγινε στην Χαλκίδα (Αγία Ελεούσα) υπό την αρχηγία του στρατηγού Νικόλαου Κριεζώτη και κατεστάλη από τον κυβερνητικό στρατό στις 4 Αυγούστου 1847. Στις 25 Μαρτίου 1848 ο βασιλεύς Οθων έδωσε γενική αμνηστεία στους στασιαστές, εξαιρώντας τον Νικόλαο Κριεζώτη ο οποίος αναγκάστηκε να καταφύγει στη Σμύρνη, όπου και πέθανε.
Το 1853 ο Νικόλαος Β.Μπουντούρης εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής της επαρχίας Χαλκίδας. Την ίδια χρονιά εκλέχθηκε πρώτος δημαρχιακός πάρεδρος του Δήμου Χαλκίδας και για την περίοδο 1855-1857, δήμαρχος Χαλκίδας.
Το 1862, μετά την έξωση του Οθωνα συμμετείχε σε επιτροπή για τη σύσταση Εθνοφυλακής στην επαρχία Χαλκίδας.
Στο διάστημα της Μεσοβασιλείας συμμετείχε ως υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Δ.Κυριακού (9 Απριλίου 1863) και δύο χρόνια αργότερα στις 28 Νοεμβρίου στην κυβέρνηση Μπ.Ρούφου πάλι ως υπουργός Ναυτικών, θέση από την οποία παραιτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1866.
Παντρεύτηκε την Βασιλική, κόρη Αναγνώστου Γιουρδή, με την οποία απέκτησαν επτά παιδιά: 1)τον Βασίλειο, σύζυγο Ευφροσύνης Λ.Μελά 2)τον Δημήτριο, σύζυγο Ιωσηφίνας Declaux 3)την Σκεύω, σύζυγο του αρεοπαγίτη Θεόδωρου Βώκου 4)την Μαρούσα, σύζυγο του ιατρού Π.Καλογερόπουλου 5)την Πετρούλα, σύζυγο Ανδρέα Στράτου 6)την Μαργαρίτα και 7)τον Σταμάτιο.
Τιμήθηκε με τον Αργυρό και τον Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος (1840, 1866) και με το Αριστείο 3ης Σεπτεμβρίου (1844) καθώς και με το δίπλωμα ευεργέτη της εν Αθήναις Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (1846).
Πέθανε στη Χαλκίδα στις 6 Ιανουαρίου 1868.


Βασιλική Α. Γιουρδή -Συζυγος του Νικόλαου Β.Μπουντούρη






Βιογραφικό σημείωμα Βασιλείου Νικολάου Βουδούρη (1840-1910)


Βασιλειος Νικολάου Βουδούρης

Ο Βασίλειος Βουδούρης πρωτότοκος γιος του Νικολάου Β.Μπουντούρη και της Βασιλικής Αναγνώστου Γιουρδή, γεννήθηκε στην Χαλκίδα το 1840.
Ηταν μεγαλοκτηματίας, ιδιοκτήτης μεταλλείων, επιχειρηματίας και πολιτικός. Η παράλληλη πολιτική του ενασχόληση συμπλήρωσε τις κτηματικές και μεταλλευτικές του δραστηριότητες. Η κοινωνική του θέση ως μέλους μιας από τις επιφανέστερες οικογένειες της Υδρας που είχε τεράστια κτηματική περιουσία στην Εύβοια και η ανθηρή οικονομική του κατάσταση, προσέδωσαν ιδιαίτερο κύρος στην πολιτική του φυσιογνωμία καθώς και στη γενικότερη παρουσία του και αναγνώριση από την τοπική κοινωνία της Εύβοιας, αλλά και από την αθηναϊκή της εποχής του.
Ο Βασίλειος Βουδούρης άρχισε να πολιτεύεται το 1868, όταν εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής της επαρχίας Χαλκίδας συνεργαζόμενος με το κόμμα του Δ.Βούλγαρη. Η αποχή του το 1873 από τη ψηφοφορία για την αποπομπή του Επ.Δεληγεώργη από τη Βουλή και την πρωθυπουργία, μετά την επιλήψιμη εκλογή του στο Μεσολόγγι, θεωρήθηκε ανυποταξία και αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το κόμμα του Βούλγαρη και να ταχθεί με την πολιτική μερίδα του Δεληγεώργη, με τον οποίο τον συνέδεε στενή οικογενειακή σχέση και φιλία . Συνέχισε να πολιτεύεται με τον Επ.Δεληγεώργη μέχρι το θάνατό του , το 1879, οπότε και προσχώρησε στο κόμμα του Χαρ.Τρικούπη. Πιστός οπαδός του τρικουπικού κόμματος και του αρχηγού του, συνετέλεσε με τις αρετές του και τα κοινοβουλευτικά προσόντα του στην ανάδειξη των αρχών και της πολιτικής του κόμματος. Η στάση του ανταμείφθηκε με την υποψηφιότητά του ως προέδρου της Βουλής στη Βουλευτική περίοδο του 1892 και με την παμψηφεί εκλογή του. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του στην ταραγμένη βουλευτική περίοδο 1892-95, κατάφερε, κατά γενική ομολογία, να διαχειριστεί με επιτυχία τα διάφορα ζητήματα που προέκυψαν και να επιβάλει την κοινοβουλευτική τάξη.
Εκτός από βουλευτής διετέλεσε υπουργός των Ναυτικών της κυβέρνησης Γ.Θεοτόκη από το 1899 μέχρι το 1901 και προώθησε διάφορα μεταρρυθμιστικά νομοσχέδια καθώς και την ίδρυση του Ταμείου του Στόλου. Μερικά χρόνια αργότερα διετέλεσε για δεύτερη φορά υπουργός των Ναυτικών (22/6/1905-31/7/1905) και Στρατιωτικών (31/7/1905-20/11/1905) στην κυβέρνηση Δ.Γ.Ράλλη.
Ασχολήθηκε επίσης με θέματα τοπικής αυτοδιοίκησης της Εύβοιας και ιδιαίτερα του δήμου Χαλκιδέων, ασκώντας την πολιτική και οικονομική του επιρροή και υποστηρίζοντας κατά καιρούς υποψηφίους δημάρχους και συμβούλους. Ο ίδιος εξελέγη, σε ηλικία 26 χρόνων, δημαρχιακός πάρεδρος επί δημαρχίας Ζήση Α.Ιατρού την περίοδο 1866-1870. Ως άμεσα ενδιαφερόμενος για τη γεωργική ανάπτυξη του νομού Εύβοιας, ήταν τακτικό μέλος του Γεωργικού Συμβουλίου Εύβοιας, που ιδρύθηκε με βασιλικό διάταγμα το 1877 .
O Βασίλειος Βουδούρης δεν ήταν μόνον ένας μεγαλοκτηματίας που αρκέστηκε στην εκμετάλλευση, διαχείριση και είσπραξη της γαιοπροσόδου των κτημάτων του. Είχε την τύχη να μπορέσει να εκμεταλλευθεί συστηματικά και να αξιοποιήσει με θετικά αποτελέσματα το υπέδαφος της ευβοϊκής γής που είχαν αποκτήσει ο πάππος του και ο πατέρας του. Τα μεταλλεία χρωμίου και λευκολίθου που υπήρχαν στις περιοχές των κτημάτων Βατώντα και Μαντούδι, όπου είχε ένα σεβαστό μερίδιο, καθώς και άλλα στην περιοχή της βόρειας Εύβοιας, των οποίων φρόντισε να εξασφαλίσει την εκμετάλλευση είτε με παραχωρήσεις είτε με εκμισθώσεις, ήταν σε αντίθεση με πολλά άλλα μεταλλεία στην ελληνική επικράτεια, και πλούσια σε κοιτάσματα και το εξορυσσόμενο μετάλλευμά τους και ειδικότερα ο λευκόλιθος, μοναδικός στο είδος του και σε ποιότητα .
Οι μεταλλευτικές δραστηριότητες και το εξαγωγικό εμπόριο του λευκολίθου στις αγορές της Ευρώπης και της Αμερικής, ήσαν οι κύριες ασχολίες του Βασ.Βουδούρη.
Πρέπει τέλος να αναφερθεί ότι οι εμπορικές του δραστηριότητες συμπληρώνονταν με εισοδήματα που προέρχονταν από επενδύσεις σε κινητές αξίες (ομολογίες και μετοχές ελληνικών τραπεζών και εταιρειών), από δανειοδοτήσεις ιδιωτικού χαρακτήρα (τοκογλυφία), καθώς και από τη μεσολάβησή του στην εκτέλεση δημοσίων και δημοτικών έργων στην Εύβοια.
Ο Βασ.Ν.Βουδούρης διακρίθηκε και τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος (1886) και με τον Σταυρό των Ταξιαρχών (1890).
Παντρεύτηκε το 1872 την Ευφροσύνη, κόρη του Λέοντος Μελά, με την οποία δεν απέκτησαν παιδιά.
Πέθανε στην Αθήνα στις 19 Νοεμβρίου 1910 σε ηλικία 70 χρόνων, έξι μήνες μετά τον θάνατο της γυναίκας του. Κηδεύθηκε με μεγάλες τιμές στη Χαλκίδα κα τάφηκε στο οικογενειακό μνημείο στο κτήμα του Βατώντα.

4.2 Α΄Πώληση Μαντουδίου - Προκαταρκτικά κ.ά. πωλήσεως κτήματος (1882-1884)
-Εξουσιοδοτήσεις οικογένειας Ν.Τομπάζη για την πώληση του κτήματος, συμφωνητικό συνιδιοκτητών με τον Εμ.Μηταράκη για παρατάσεις προθεσμίας πωλήσεως κτήματος, μεσιτεία Εμ.Μηταράκη, πωλητήρια Μαντουδίου στον Εμ.Μηταράκη (20/12/1882) και στη γαλλική εταιρεία με την επωνυμία Γενική Εταιρία Φυσικών Μαγνησιών (25/12/1882), αποδείξεις είσπραξης ιδιοκτητών Μαντουδίου από την πώληση, έγγραφα και αλληλογραφία σχετικά με την οφειλή και καθυστέρηση πληρωμής δόσεων πωλήσεως κτήματος, έγγραφα υποθήκης.
4.3 Α΄Πώληση Μαντουδίου - Κατάσχεση και πλειστηριασμός (1883-1884)
-Εγγραφα κατάσχεσης και δικογραφία πλειστηριασμού κτήματος Μαντουδίου.
4.4 Β΄Πώληση Μαντουδίου (1886-1889)
-Επιστολές συγκατάθεσης συνιδιοκτητών περί πωλήσεως κτήματος και ιδρύσεως εταιρείας εκμεταλλεύσεως λευκολίθου, αλληλογραφία Φρ.Νόελ, Δ.Σγούτα σχετική με προσπάθειες πώλησης και σύστασης εταιρείας, συμβόλαιο πωλήσεως κτήματος και ορυχείων στην Εταιρεία Δημοσίων και Δημοτικών Εργων (7/2/1889), μεσιτεία Γενικής Πιστωτικής Τράπεζας, αποδείξεις είσπραξης ιδιοκτητών από την πώληση.
4.5 Γ΄Πώληση Μαντουδίου (1895)
-Εγγραφα πωλήσεως κτήματος Μαντουδίου στους χωρικούς (έκθεση πλειστηριασμού, πωλητήριο ζευγαριών Μαντουδίου 23/2/1895 κ.ά.).

6.4 Κτίσματα Μαντουδίου (1884-1891)
-Λογαριασμοί, αποδείξεις εξόδων κατασκευής Μεγάλης οικίας Μαντουδίου, οικίας ορυχείου και άλλων οικιών κτήματος.


9.2 Παραχωρήσεις μεταλλείων (1867-1872)
Διατάγματα περί παραχωρήσεων μεταλλείων, διαγράμματα συνοδευτικά των αιτήσεων και άλλα σχετικά έγγραφα:
-Χρώμιο Βατώντα / Θέσις Δυό Βουνά (1867-1873).
-Χρώμιο Βατώντα / Θέσεις Κερατοράχη και Αγιος Γιαννάκος (1868-1870).
-Χρώμιο Πυλίου / Θέσεις Γέροντες, Χονδρή Ράχη, Καμακιά (1869-1870).
-Χρώμιο Κερασιάς, Παππάδων, Κοτσικιάς / Θέσεις Ποτάμι Κερασότικο, Πέτρα Ζέβελη, Σουβαλίτσα (1870-1871).
-Χρώμιο Κοτσικιάς και Παππάδων (1871-1872).
-Χαλκός Τσαπουρνιάς / Θέσις Μεγάλο Χέρωμα (1870-1871).
-Χρώμιο Ξηροποτάμου / Θέσις Μουρτιά (συμβιβασμός μετά Ελληνικής Μεταλλευτικής Εταιρίας 1871).
9.3 Παραχωρήσεις μεταλλείων (1872-1911)
-Λευκόλιθος Ασπρου Βράχου, Ασπρης Βρύσης, Βαθύ Κανάλι (1872-1899).
-Χρώμιο Αρχαγγέλου / Μετόχι Μονής Γαλατάκη (1872,1875).
-Μαγγανίτης Σκιάθου / Θέσεις Σταυρός, Βαθειές Λάκκες, Αγιος Αθανάσιος (1872-1873).
-Χρώμιο Αχλαδίου και Παππάδων (1873).
-Μεταλλεία Καρύστου (1873-1911).
-Λευκόλιθος Πυλίου/Θέσεις Αρκούδες και Σπαλαθράκι (1884).










10.1 Παραχωρήσεις δικαιωμάτων επί μεταλλείων - Εκμισθώσεις (1870-1884)
-Εγγραφα, συμβολαιογραφικές πράξεις κ.ά, σχετικά με: παραχώρηση μεριδίου ενοικιάσεως χρωμίου Τριάδας, ενοικίαση λευκολίθου Μονής Γαλατάκη, παραχώρηση μεριδίου 1/7 μεταλλείου λευκολίθου στους Β.Ν.Βουδούρη και Κ.Γιολδάση, παραχώρηση και πώληση λευκολίθου Αρχαγγέλου και Αφρατίου (Βουδούρης και Νόελ προς Ι.Σερπιέρη), παραχώρηση δικαιώματος εξόρυξης λευκολίθου Αφρατίου, εκμίσθωση μεταλλείου μαγγανίτου στο δήμο Κοληνίδων επαρχίας Πύλου.
10.2 Παραχωρήσεις δικαιωμάτων επί μεταλλείων- Εκμισθώσεις (1888-1909)
-Εγγραφα, συμβολαιογραφικές πράξεις κ.ά.,σχετικά με: την πώληση ημίσεως μεταλλείου χρωμίου "Δυό Βουνά" στον Φωκίωνα Νέγρη, πώληση μεταλλείων λευκολίθου στην Εταιρία Δημοσίων και Δημοτικών Εργων, εκχώρηση μεταλλείου Πυλίου στον J. de Brouwer, μίσθωση ορυχείου λευκολίθου χωρίου Παππάδες, μίσθωση μεταλλείου Αγίας Τρίτης στους αδελφούς Νικολόπουλου, παραχώρηση μεταλλείου σιδήρου χωρίου Παγώντα, συμφωνία εκμετάλλευσης μεταλλείων σιδήρου Νεροτριβιάς και Πολιτικών μεταξύ Φρ.Νόελ, Ν.Καλογερόπουλου, Σ.Δεσπόζιτου, πώληση μεταλλείων Σκύρου υπό Εμ.Μηταράκη στον Π.Σκουζέ, ενοικίαση ορυχείου λευκολίθου Σταυρού και Αγίας Τρίτης στην ολλανδική εταιρία Haag et Cie και Ελληνική Εταιρία Μεταλλείων Λευκολίθου, αγορά 30% μεταλλείων σιδήρου Δ.Μακρή, παραχώρηση μεταλλείου σιδήρου στην Αιδηψό, παραχώρηση 30% ορυχείων λευκολίθου χωρίων Πυλίου και Μαρκάτων στους Β.και Δ.Ν.Βουδούρη από τον Ιωαν.Τζαμούρα, συμμετοχή 40% Β.Ν.Βουδούρη στο ορυχείο Λειβαδάκια.


12.2 Εξόρυξη λευκολίθου
-Αποδείξεις, λογαριασμοί, καταστάσεις εργατών κ.ά. σχετικά με τα έξοδα εξόρυξης λευκολίθου στα ορυχεία Καλαμάκι (εργολάβος Σπ.Κυπραίος), Λειβαδάκια (Σ.Πυρουλάκης) Αγία Τρίτη, Μαντούδι (Β.Βέκερ, Εμ.Καμπανάς, Στ.Μητσάκης) και Μεγάλη Σπηλιά Μαντουδίου. Επίσης λογαριασμοί εξόδων ανοίγματος μπούκας (εισόδου) στη θέση Ελαφοσουβάλα Μαντουδίου

Ο Ιωάννης Τζαμούρας ή Τσαμούρας καταγόταν από την Αγία Αννα της βόρειας Εύβοιας και ήταν ο αρχιεπιστάτης και ο διαχειριστής των κτημάτων Β.Ν.Βουδούρη στην Εύβοια για τριάντα πέντε (35) ολόκληρα χρόνια.
Η αλληλογραφία του καλύπτει όλην αυτή την περίοδο και αναφέρεται λεπτομερώς σε όλα τα θέματα τα οποία επιβλέπει και διαχειρίζεται: την ενοικίαση καλλιεργειών και επίβλεψη γεωργικών εργασιών, την πώληση αγροτικής παραγωγής, τις επιτόπιες εργασίες εξόρυξης, μεταφοράς και φόρτωσης λευκολίθου, την εκμετάλλευση των δασών και το εμπόριο ξυλείας. Η αλληλογραφία του αναφέρεται επίσης σε θέματα πολιτικά και τοπικής αυτοδιοίκησης και συγκεκριμένα στις εκλογικές συνεργασίες και την υποστήριξη υποψηφίων πολιτικών κομμάτων για την ανάδειξη των βουλευτών της επαρχίας Χαλκίδας και των δημοτικών αρχόντων στους δήμους της Εύβοιας. Ο ίδιος εξελέγη δήμαρχος Κηρέων την περίοδο 1892-1895.
Ο Ιωαν.Τζαμούρας γράφει στον Β.Ν.Βουδούρη κάθε 2-3 μέρες και καμμιά φορά και δύο φορές την ημέρα (όταν λαμβάνει το ταχυδρομείο αφού έχει συντάξει την επιστολή του). Η συχνότητα αυτή ακολουθείται από το 1876 μέχρι περίπου το 1900, ενώ κατά την τελευταία δεκαετία 1900-1910, όταν πλέον είχε πουληθεί το κτήμα Μαντουδίου, η αλληλογραφία των δύο ανδρών αραιώνει κατά πολύ. Ο Ιωαν.Τζαμούρας γράφει κατά κανόνα από το Μαντούδι, την Χαλκίδα, τον Βατώντα αλλά και από το Αχμέταγα, Αγία Αννα, Λίμνη, Ροβιές, Αιδηψό, Ξηροχώρι, Ψαχνά, μέρη τα οποία επισκέπτεται συχνά στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων του για συνεννοήσεις, πληρωμές κ.λ.π."
[/i]


Οικία Βουδούρη στον Βατώντα (έξω απο την Ν. Αρτάκη)




πηγή: ΑΡΧΕΙΟ ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗ (ΒΟΥΔΟΥΡΗ)






Ο Κηρέας στους Μεσαιωνικούς Χάρτες της Εύβοιας



Στους περισσότερους χάρτες η κύρια πολη στην περιοχή του Κηρέα είναι το Μαντούγκο -Mandugo (κατά τον Koder το σημερινό Μαντούδι)




Χάρτης του V.Coronelli Venetia 1685







Χάρτης του Chr. Buondelmonti 1420






Χάρτης του Th. Porcacchi 1576






Χάρτης του M.Boschini 1658





Χάρτης του O. Dapper Amsterdam 1703












περισσότερα
"Βιβλιογραφία για την Εθνική Αντίσατση στην Εύβοια(1941 - 1944)" ΦΑΡΑΝΤΟΣ ΔΗΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ, ΕΕΣ


Απο το Σερβιτόρο της Ευβοιας
"Στις 6 Απριλίου 1941 επιτίθεται η Γερμανία κατά της Ελλάδας. Στις 16 και 18 Απριλίου 1941, γερμανικά στούκας βομβάρδισαν τη Χαλκίδα, τα Λουτρά Αιδηψού, την Ερέτρια, την Αμάρυνθο, το Αλιβέρι, τη Νέα Αρτάκη, τη Λίμνη, τους Ωρεούς και την Παραλία Κύμης.

Στις 25 Απριλίου 1941 γερμανικός στρατός εισέβαλε στη Χαλκίδα. Επιτάχθηκαν από τη γερμανική διοίκηση το «Κόκκινο Σπίτι», τα ξενοδοχεία «Παλίρροια» και «Εθνικόν» καθώς και άλλα 70 σπίτια. Σημαντικές δυνάμεις εγκαταστάθηκαν στην Αιδηψό, στην Αγία Αννα, στο Μαντούδι, στα Ψαχνά, στη Λίμνη και στην Κύμη, ενώ στην Κάρυστο εγκαταστάθηκαν ιταλικές δυνάμεις.

Στις 30 Σεπτεμβρίου 1941 τη διοίκηση της Εύβοιας ανέλαβαν οι Ιταλοί. Όταν όμως στις 9 Σεπτεμβρίου 1943 η Ιταλία συνθηκολόγησε, ανέλαβαν πάλι οι Γερμανοί, ενισχύοντας σημαντικά τις κατοχικές δυνάμεις.

Στην Εύβοια, από την αρχή της γερμανικής κατοχής είχε εμφανιστεί το κίνημα της αντίστασης, το οποίο πήρε οργανωμένη μορφή με την ίδρυση του ΕΑΜ το Σεπτέμβριο του 1941.

Τον Ιούνιο του 1943, η κατοχική κυβέρνηση Ράλλη με τη συγκατάθεση των Γερμανών ίδρυσε τα Τάγματα Ασφαλείας για να αντιμετωπίσει την αντίσταση. Στην Εύβοια καθήκοντα νομάρχη ανέλαβε ο στρατηγός Δημ. Λιάκος από τις Αγδίνες, ο οποίος πολέμησε για τη διάλυση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ανασυγκρότησε την «Εθνική Πολιτοφυλακή» και εγκατέστησε στα Ψαχνά τον Α' λόχο και άλλες ομάδες στο Δοκό, στο Βασιλικό και την Αρτάκη. Διοργάνωσε αρκετές επιδρομές με τη βοήθεια των Γερμανών κατά των δυνάμεων του ΕΛΑΣ Εύβοιας. Ο Λιάκος σκοτώθηκε τον Απρίλιο του 1944 σε συμπλοκή με αντάρτες στην Ιστιαία.

Το έργο του συνέχισε από το Μάιο του 1944 ο υποστράτηγος Χαρ. Παπαθανασόπουλος, ο οποίος πραγματοποίησε πολλές επιχειρήσεις με το 1ο Ανεξάρτητο Τμήμα Ευζώνων, τα Τάγματα Ασφαλείας και τους Γερμανούς.

Η Εύβοια απαλλάχθηκε από τα Τάγματα Ασφαλείας με την αποχώρηση των Γερμανών από την Εύβοια στις 15 Οκτωβρίου 1944. Στις 23 Οκτωβρίου το Σύνταγμα του ΕΛΑΣ εισήλθε στη Χαλκίδα. "

Σχετικά

"Λέλα Καραγιάννη 1899 - 1944" ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ

"Έκθεση για την δράση της μητέρας μου Λέλα Καραγιάννη που εκτελέστηκε απ' τους Γερμανούς" ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΒΥΡΩΝ ΕΕΣ


Αρχείο του Γιώργου Δουατζή (καπετάν Όθρυ), καπετάνιου του Ε.Λ.Α.Σ. στην Εύβοια, Ε.Λ.Ι.Α


Γενικότερες πληροφορίες

Οι Καπετάνιοι Dominique Eudes

Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα A και Β

Ιστορία του νέου ελληνισμού τ.8. Η εμπόλεμη Ελλάδα, 1940-1949 : Αλβανικό έπος - κατοχή και αντίσταση - εμφύλιος


Η Μαύρη Βίβλος της Κατοχής Εκδότης: Εθνικό Συμβούλιο για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα



Το μήλο της έριδος - C. M. Woodhouse


Ο Δούρειος Ίππος Η Εθνική και η πολιτική κρίσις κατά την κατοχή Κομνηνός Πυρομάγλου Υπαρχηγός ΕΟΕΑ - ΕΔΕΣ

Σβαρνούτ, το προδομένο αντάρτικο - Ν. Ι. Μέρτζος

Τα Τάγματα Ασφαλείας Γιώργος Πετρόπουλος

Την Κυριακή 8 Νοέμβρη διοργανώνεται μνημόσυνο για το Θύμιο Καψή (καπετάν Ανάποδο), το Γιωργη Βλαχούτσικο (καπετάν Ευβοιώτη) και τα θύματα του ΔΣΕ στην Εύβοια.


Στοιχεία για τους δυο άνδρες από την Εφημερίδα Ριζοσπάστης:

O Θύμιος Καψής (Καπετάν Ανάποδος) γεννήθηκε στη Δρυμαία (Γλούνιστα) της Λοκρίδας το 1920. Το 1939 - 41 φοιτητής στο πανεπιστήμιο, στη Νομική. Τότε πρέπει να έγινε μέλος του ΚΚΕ. Αντάρτης στον Παρνασσό αρχές του 43'. Στα "Δεκεμβριανά", με το 2ο σύνταγμα, που είναι πολιτικός, πιάνεται από τους Αγγλους. Κρατείται στο Χασάνι (Ελληνικό). Δραπετεύει με μια ομάδα. Το '46 πολιτικός στο Αρχηγείο Φθιωτιδοφωκίδας του ΔΣΕ. Υστερα στο αρχηγείο Παρνασσίδας με τον Διαμαντή. Στη συνέχεια καπετάνιος στο τάγμα Καλλιδρόμου. Aπό το Νοέμβρη του 1947 Διοικητής του Τάγματος του ΔΣΕ στην Εύβοια. Τις 5 Νοέμβρη του 1949 τον δολοφόνησε στον ύπνο του ένας συναγωνιστής του λίγο πριν το Προκόπι (Αι-Γιώργη), του Δήμου Κηρέως Εύβοιας

Ο Γιώργης Βλαχούτσικος, γνωστός ως καπετάν Ευβοιώτης, γεννήθηκε το 1916 στη Λίμνη Ευβοίας. Από τα μαθητικά του χρόνια, οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ. Αργότερα, έγινε μέλος του ΚΚΕ. Το 1940-41 πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο. Στην Κατοχή (1940-44) πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση σαν πολιτικός καθοδηγητής, αλλά και σαν καπετάνιος του εφεδρικού ΕΛΑΣ στην Εύβοια. Το τέλος του ήταν οικτρό, χτυπήθηκε, μετά από προδοσία, την ώρα του ύπνου του στις 27 Σεπτέμβρη 1949, στη θέση Λούπα - Φράγανα (Καντήλι)

Τα 113 θύματα του ΔΣΕ στην Εύβοια.

Σχετικά κείμενα από την εφημερίδα Ριζοσπάστης


Θύμιος Καψής (Καπετάν Ανάποδος ) από την εφημερίδα Ριζοσπάστης

Ο Καπετάν Ανάποδος του Γιώργη Μωραϊτη


Ο Καπετάν Ανάποδος στο σταυρό


Στα χνάρια του Ανάποδου


Γιωργης Βλαχούτσικος (καπετάν Ευβοιώτης)







Ο ΔΣΕ από την Εφημερίδα Ριζοσπάστης

Θύματα του ΔΣΕ από την Λίμνη.

Εταιρεία Ευβοϊκών Σπουδών

"Κώστας Γυφτόδημος (ή Καραγιώργης)" Εταιρεία Ευβοϊκών Σπουδών

"Το τραγικό τέλος του Κ. Καραγιώργη" Εταιρεία Ευβοϊκών Σπουδών

"Βιβλιογραφία για την Εθνική Αντίσταση στην Εύβοια(1941 - 1944)" Εταιρεία Ευβοϊκών Σπουδών

Αρχείο του Γιώργου Δουατζή (καπετάν Όθρυ), καπετάνιου του Ε.Λ.Α.Σ. στην Εύβοια Ε.Λ.Ι.Α






Ο Άγγλος ευγενής που έστησε «αποικία» στην Εύβοια

http://www.noel-baker.co.uk/greece/el/warYears.html


Η ζωή του Φράνσις Νόελ Μπέικερ που κατείχε 45.000 στρέμματα στο Προκόπι και η «επανάσταση» των ντόπιων
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΧΑΡΗΣ ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009





Στις 25 Σεπτεμβρίου ο πρώην βουλευτής του κόμματος των Εργατικών Φράνσις Νόελ Μπέικερ, γνωστός και ως «τσιφλικάς» των 45.000 στρεμμάτων της Βόρειας Εύβοιας, άφησε την τελευταία του πνοή στο Προκόπι, όπου διέμενε τα τελευταία 40 χρόνια.

Πρώτη φορά ο γιος του, ο Φίλιπ Νόελ Μπέικερ μιλάει για τις άγνωστες πτυχές της προσωπικής ιστορίας του πατέρα του- από τα λάθη που στιγμάτισαν τη φήμη του, όπως το να εκφραστεί υπέρ της δικτατορίας, έως την επιρροή που άσκησε εκστομίζοντας το ρητό «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», το οποίο αναπαρήγαγε ο Τσώρτσιλ.

«Ήταν ο πρώτος που έκανε την πρόταση να επιστραφούν τα Γλυπτά του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Αυτό έγινε το 1963 κατά τη διάρκεια ενός λόγου του στο βρετανικό κοινοβούλιο», λέει ο γιος του. «Πίστευε ότι μπορούσε να παίξει ρόλο στο Κυπριακό και να βοηθήσει ως μεσάζων φέρνοντας τις τρεις πλευρές στο ίδιο τραπέζι. Έτσι γνώρισε και τον Μακάριο, με τον οποίο διατήρησαν στενή φιλία. Μάλιστα, λόγω της στάσης του οι Άγγλοι αργότερα τον κατηγόρησαν ως προδότη που πήρε το μέρος της Ελλάδας».

«Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο πατέρας μου μετέβη στο Κάιρο, συνεχίζει τη διήγησή του ο Φίλιπ Νόελ Μπέικερ. Εκεί απέκτησε στενή επαφή με την εξόριστη ηγεσία της αντίστασης στην Ελλάδα. Στο σώμα Special Οperations Εxecutive, το οποίο συντόνιζε τις επιχειρήσεις, γνώρισε πάρα πολύ καλά τον τρόπο με τον οποίο πολεμούσαν οι αντιστασιακοί. Έτσι, εξέφραζε τον θαυμασμό του λέγοντας “οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες”».

Η μητέρα του Φράνσις, η Ειρήνη Νόελ είχε καλή σχέση με τον Τσώρτσιλ πριν παντρευτεί τον Φίλιπ Μπέικερ, φιλία που συνεχίστηκε και μετά τον γάμο. «Υπήρχε καλή οικογενειακή σχέση. Μπορεί ο Τσώρτσιλ να άκουσε ότι “οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες” σε κάποιο τραπέζι που έτρωγαν», λέει ο Φίλιπ Νόελ Μπέικερ.

Στις 9 Μαΐου 1975, «ολόκληρη η περιοχή ξεσηκώθηκε κατά του Εγγλέζου δυνάστη», όπως αναφερόταν σε δημοσιεύματα εκείνης της περιόδου. Το σωματείο της 9ης Μαΐου, στο οποίο συμμετείχε η πλειονότητα των κατοίκων, αλλά και χιλιάδες Έλληνες που δεν κατοικούσαν στην Εύβοια απαιτούσαν το μοίρασμα της έκτασης των 45.000 στρεμμάτων: τα χωράφια στους ακτήμονες, τα οικόπεδα στους κατοίκους, το δάσος στο Δημόσιο.

«Το μείγμα για την έκρηξη ήταν εκεί. Έλεγαν τότε, “είναι τσιφλικάς, χουντικός, οι πρόγονοί του αγόρασαν εκτάσεις από τους Τούρκους (σ.σ. το 1832), οι Άγγλοι είναι υπεύθυνοι για την Κύπρο”. Η σπίθα που προκάλεσε την έκρηξη ήταν η εξής: ο πατέρας μου ήθελε να κάνει ένα φυτώριο και ένας γεωπόνος τού είχε πει ότι το καλύτερο μέρος είναι στο γήπεδο του χωριού, που είχε παραχωρήσει η γιαγιά μου στην κοινότητα αρκετά χρόνια πριν. Ήθελε λοιπόν να ανταλλάξει αυτό το γήπεδο με έναν άλλο χώρο, ο οποίος κατά τη γνώμη του ήταν πιο βολικός για το χωριό. Η ποδοσφαιρική ομάδα δεν συμφωνούσε και έκανε εξώδικο για να φύγουν από εκεί. Αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα λάθη του».

Οι ταραχές στην περιοχή, η οποία κατακλύστηκε από αστυνομικές δυνάμεις, διήρκεσαν τουλάχιστον τρία χρόνια, αλλά από το 1978 και μετά άρχισαν να φθίνουν παρότι οι κάτοικοι ανά τακτά διαστήματα επανέρχονταν στα αιτήματά τους. «Θυμάμαι ότι η πλειοψηφία του χωριού ήταν εναντίον μας και ήθελε να μας διώξει. Δεν μπορούσα να το καταλάβω. Είχα πάει σχολείο εκεί, ήξερα τα παιδιά. Εντάξει, δεν ήμουν το ίδιο με τα άλλα παιδιά στο σχολείοεγώ ξανθομάλλης με γαλανά μάτια, έμενα στο μεγάλο σπίτι ψηλά που έβλεπε όλο το χωριό- αλλά δεν μπορούσα να το καταλάβω. Βέβαια αργότερα κατάλαβα τι σημαίνει να μένεις στο σπιτάκι κάτω από το μεγάλο σπίτι», τονίζει ο Φίλιπ Νόελ Μπέικερ και εξηγεί ότι παλαιότερα δεν υπήρχε έχθρα ανάμεσα στους κατοίκους και την οικογένεια.


Η σχέση της μητέρας του με τον Ίωνα Δραγούμη


O Φίλιπ Μπέικερ, πατέρας του Φράνσις Νόελ Μπέικερ, γνώρισε την Ειρήνη Νόελ κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνος ταξίδεψε στην Ιταλία με το Σώμα Νοσοκομει- ακών Οχημάτων (Friends Αmbulance Unit), που ο ίδιος είχε ιδρύσει. Εκείνη απογοητευμένη από τη σχέση της με τον Ίωνα Δραγούμη, ο οποίος δεν της απάντησε εντός προθεσμίας αν οι προθέσεις του ήταν σοβαρές, ως νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού. Στα τέλη της δεκαετίας του 1910 η Ειρήνη παντρεύτηκε τον μετέπειτα ολυμπιονίκη Φίλιπ που θα εκλεγόταν στη Βουλή και θα κέρδιζε το Νομπέλ Ειρήνης για τη δράση του στην προαγωγή του αφοπλισμού. Τότε κληρονόμησε και το κτήμα Νόελ, μια έκταση 60.000 στρεμμάτων-τότε- στην Εύβοια. «Η γιαγιά γνώριζε πολύ καλά τους Έλληνες πολιτικούς. Την περίοδο πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή σε μία εβδομάδα είχε φάει μαζί με τον Βενιζέλο και τον βασιλιά», περιγράφει ο Φίλιπ Νόελ Μπέικερ.

Το 1975 οι Ευβοείς ξεσηκώνονται και ζητούν την απομάκρυνση της αγγλικής οικογένειας και τη διανομή της γης στους ακτήμονες


«Σοσιαλιστής της σαμπάνιας»

Ο Μπέικερ, ως βουλευτής των Εργατικών, είχε καταθέσει στο Βρετανικό Κοινοβούλιο αίτημα για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα


Το 1920 γεννιέται ο Φράνσις Νόελ Μπέικερ, που έμελλε να γίνει ο νεώτερος Βρετανός βουλευτής. Σε ηλικία 25 ετών εξελέγη- με τη βοήθεια του ονόματος, καθώς ο πατέρας του ήταν ήδη βουλευτήςενώ ούτε η οικογένειά του δεν περίμενε να μπει στη Βουλή.

Με διάλειμμα λίγων χρόνων, ο Φράνσις έμεινε πιστός στους Εργατικούς έως το 1966. Ήταν ένας από τους επονομαζόμενους «σοσιαλιστές της σαμπάνιας», τους ευκατάστατους Άγγλους βουλευτές με φιλολαϊκή δράση που εστίαζαν στα προβλήματα της εργατικής τάξης, ενώ οι ίδιοι δεν ήταν μέρος του λαού. «Είχαν λύσει το βιοποριστικό πρόβλημα», λέει ο υιός.

Άλλωστε οι πολιτικοί στη Βρετανία μέχρι τη δεκαετία του 1950 δεν πληρώνονταν και αυτό ήταν η αιτία για την πρόσβαση των λίγων στην πολιτική αρένα, αλλά ταυτόχρονα ήταν και μια δικλίδα ασφαλείας απέναντι στη διαφθορά. Οι «σοσιαλιστές της σαμπάνιας»συμπεριλαμβανομένων των Φίλιπ και Φράνσις Νόελ Μπέικεραπωθήθηκαν από τη νέα τάξη των «αυτοδημιούργητων» Εργατικών του Χάρολντ Γουίλσον, που εξελέγη πρωθυπουργός το 1966.

«Τότε ο πατέρας μου απογοητεύτηκε.

Εγκατέλειψε την πολιτική και αφιερώθηκε στο κτήμα της Εύβοιας».

Ο δικτάτορας Παττακός επισκέπτεται τον φίλο του Φ. Νόελ Μπέικερ στην Εύβοια

Χέρι χέρι με τον Παττακό...

Λίγο πριν εγκαταλείψει την πολιτική ο Φράνσις Νόελ Μπέικερ έκανε «το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του», σύμφωνα με τον γιο αλλά και τον παππού Φίλιπ: «Τον Ιούνιο του 1967 υποστήριξε ανοιχτά στο αγγλικό κοινοβούλιο τη δικτατορία. Ξέρω ότι ο παππούς μου θύμωσε πάρα πολύ. Του έλεγε “ό,τι και να πιστεύεις αυτοί είναι δικτάτορες δεν είναι δημοκράτες, κάποια ημέρα θα πέσουν και θα το βρεις μπροστά σου. Ο ίδιος ο πατέρας μου πίστευε ότι ήταν για καλό σκοπό καθώς οι δικτάτορες είχαν δεσμευθεί για “κάθαρση του πολιτικού συστήματος και επαναφορά της δημοκρατίας μέσα σε δύο χρόνια με εκλογές”, όπως του είπαν. Παραδέχθηκε ότι αυτό που έκανε του στοίχισε. Όταν όμως είδε ότι δεν τήρησαν τη δέσμευση τούς γύρισε την πλάτη». Με τον Παττακό είχε καλή προσωπική σχέση. Η φιλία τους έγινε γνωστή και στο Προκόπι το 1969, όταν ύστερα από πρόσκληση του δασοκτήμονα ο δικτάτορας επισκέφθηκε την περιοχή. Αυτό ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο λάθος του πατέρα, λέει ο υιός και υποστηρίζει ότι ο λόγος της επίσκεψης Παττακού ήταν τα άσχημα οικονομικά του Ιδρύματος Βόρειας Εύβοιας, το οποίο είχε ιδρύσει ο Μπέικερ το 1962. «Με έρανο στην Αγγλία το Ίδρυμα μάζευε χρήματα και έστελνε στην Εύβοια γιατρούς, κτηνίατρους, δασοκόμους και άλλο ειδικευμένο προσωπικό για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της περιοχής». Τον δικτάτορα τον κάλεσε για να τον παρακαλέσει να αναλάβει το κράτος τη χρηματοδότηση του Ιδρύματος αλλά και να λάβει μέτρα για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων, λέει ο Φίλιπ.


Η δήμευση και ο δικαστικός μαραθώνιος

Ο Φ. Νόελ Μπέικερ με τη σύζυγο και την εγγονή του


Το 1982 τα 45.000 στρέμματα κρατικοποιήθηκαν με απόφαση του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών, ενώ οι Μπέικερ προσπάθησαν να αναστρέψουν την κατάσταση μέσω της Θάτσερ (είχε γραφείο στη Βουλή δίπλα από αυτό του Φράνσις) αλλά και υπουργών Εξωτερικών. «Δεν ήθελαν να μπλέξουν επειδή ήταν επίσημο θέμα της Ελλάδας», λέει ο γιος. Δέκα χρόνια μετά η οικογένεια προσέφυγε κατά της κρατικοποίησης και το 2004 εκδόθηκε η τελεσίδικη απόφαση του Αρείου Πάγου ότι τα 2/3 των 45.000

στρεμμάτων εξ αδιαιρέτου ανήκουν στην οικογένεια. Μέχρι σήμερα εκκρεμεί η δίκη για το υπόλοιπο. Μάλιστα οι Μπέικερ έλαβαν αποζημίωση 24.000 ευρώ λόγω της καθυστέρησης μέχρις ότου τελεσιδικήσει η υπόθεση.

«Είναι κρίμα που έχει ξεχαστεί η προσφορά του πατέρα μου. Ό,τι είχε κάνει για την Ελλάδα και την Κύπρο διαγράφτηκαν, πιθανότατα επειδή δεν βόλευαν την εποχή εκείνη τις πολιτικές επιδιώξεις. Το “τσιφλίκι Μπέικερ” δεν είναι τσιφλίκι αλλά δάσος: από τα 45.000

στρέμματα μόνο τα 350 είναι αγροτικές εκτάσεις. Σήμερα δεν προσφέρει πολλή δουλειά, δεν έχει μεγάλη αξία, ενέχει κινδύνους- ανά πάσα στιγμή μπορεί να πιάσει φωτιά-, είναι ένα βάρος μεγάλο για μένα. Θα συνεχίσει όμως να είναι μια πολιτική πρόκληση. Το καλύτερο που μπορεί να γίνει- το είχε προτείνει ο πατέρας μου πριν από 20 χρόνια- είναι η αγροτουριστική ανάπτυξή του, ένα φυσικό πάρκο, βάσει ευρωπαϊκής μελέτης που έχει πραγματοποιηθεί ήδη. Πρέπει πια να κλείσει το θέμα του τσιφλικιού, να δούμε μπροστά. Το όραμα του πατέρα μου ήταν αυτό το δάσος να είναι το καλύτερο στην Ελλάδα».


http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4539265&ct=1

Περισσότερα στο Βικιπεδια

"Tributes paid to MP who shaped modern Swindon". Swindon Advertiser. ]



"Obituary". Daily Telegraph. 28 September 2009.


The son of the Quaker Nobel Peace Prize winner Lord Noel-Baker, he entered parliament in 1945 as the "baby" of the new intake, campaigning for the overthrow of General Franco. But he would give Left-wing Greeks a pretext to demand seizure of the estate by supporting the Right-wing junta of the Colonels.

The estate at Prokopi has been in the family since 1832, when his forebear Edward Noel bought it from a departing Turkish bey for 10,000 sovereigns, borrowed from Lady Byron; he was in Greece to ascertain how Lord Byron, to whom the family was related, had died. Noel-Baker inherited it from his mother, setting up several businesses, a community charity and a clinic opened by King Paul and Queen Frederika.

Though the estate was half its original size by the time Andreas Papandreou's socialist government attempted to seize all but the house and 50 acres in 1984, Noel-Baker still valued his 11,000 acres at £20 million. After his ownership was assured in the late 1980s, he accommodated discerning holidaymakers.

Noel-Baker's Greek connections and fluency in the language proved valuable to Anthony Eden at the height of the Cyprus emergency in 1956. Noel-Baker mediated between the governor, Sir John Harding, and Archbishop Makarios as the guerrilla campaign for enosis (or union) with Greece escalated.

The negotiations broke down despite what the Colonial Secretary Alan Lennox-Boyd called Noel-Baker's "ceaseless and selfless" efforts, and Makarios was exiled to the Seychelles. When Cyprus was eventually granted independence in 1960, Noel-Baker regarded the elaborate Greco-Turkish power-sharing agreement as a recipe for disaster. He warned that Greeks would want to pursue enosis and Turkey might invade to stop it. Sure enough, 14 years later the Turks did invade. In Athens, the Colonels' junta, which Noel-Baker supported, fell; and in Euboea he faced a campaign of disruption by islanders who resented that support. His pressure for the return of the Elgin Marbles counted for little.

Francis Edward Noel-Baker was born on January 7 1920, the only son of Philip (later Baron) Noel-Baker and the former Irene Noel. He was educated at Westminster and King's College, Cambridge, taking a First in History in a year and founding the University Labour Club.

Joining the Army in 1940 as a trooper in the Royal Tank Regiment, he was commissioned into the Intelligence Corps and served at home and in the Middle East, being mentioned in despatches. In 1945 he was adopted as Labour candidate for the Conservative-held seat of Brentford and Chiswick, and was elected.

Only 25, Noel-Baker was not overawed by the Commons or his father's presence as a Foreign Office minister. In January 1946 he tackled Noel-Baker senior so vigorously about the situation in Slovenia that his father did not answer his question.

He campaigned on what he saw as a manifesto commitment to overthrow Franco, clashed with his father on the issue at the 1946 party conference, then secretly visited resistance leaders in Spain. He returned insisting there was no support for restoring the monarchy. Disconcertingly for the Left, Noel-Baker also proved staunchly anti-communist. He was alarmed by communists' activities in Greece, was an early champion of Western European political integration – he eventually resigned from the Labour party when it turned against the Common Market – and investigated claims that Stalin had sent 59 Spanish republicans to the gulag.

In June 1949 he became a parliamentary private secretary at the Admiralty, but a year later lost his seat by 857 votes. Out of the Commons, he concentrated on journalism; he had edited magazines for the United Nations and Unesco, and now joined the BBC European service and became editor of Go!, a travel magazine in three languages.

He returned to Westminster in 1955 as MP for Swindon, and his prime concern became the railway workshops on which Swindon then depended, and the 9,000 engineering workers employed there and at the Pressed Steel plant. Later, disillusioned at Labour's failure to halt the contraction of the railways, he earned the opprobrium of British Railways' chairman Stanley Raymond for questioning the calibre of his managers.

Though holding no official position, Noel-Baker found the doors of the great opening for him. In December 1958 he spent three hours in the Kremlin with Khrushchev, who told him that the West's behaviour over Berlin would be a "litmus paper" of its Cold War intentions. The next month he met Nasser, who insisted that the restoration of diplomatic relations could not be linked to the settling of Britons' financial claims against Egypt; and in July 1963 he had talks at the Elysée with de Gaulle, paving the way for a visit by Harold Wilson.

With Wilson in office, Noel-Baker's disenchantment set in. He abstained on the 1967 defence White Paper – his first such vote – not because of its content but because he objected to Richard Crossman, Leader of the House, treating him like "lobby fodder" over decimalisation. He also believed that the Foreign Secretary, George Brown, was taking disastrous decisions on Aden, trying to hand over to moderate Arabs while keeping a military presence. Voting against the Bill to grant Aden independence, he described Brown's policy as a recipe for a "bloody and unnecessary colonial war".

In February 1968 Noel-Baker announced his retirement at the next election. Two months later he said he would go sooner, because party politics and the Commons had become "increasingly unsatisfactory and unpleasant"; parliament, he said, had a "death wish". Preparations were made for a by-election and Labour selected a candidate (the eventual Lord Stoddart of Swindon) but Noel-Baker did not resign. He went to Greece, leaving his agent to handle all constituency business; then, in December, he had a nervous breakdown.

Noel-Baker finally resigned in March 1969, after Left-wing MPs had tried to oust him as chairman of the all-party committee on Greece because he refused to acknowledge human rights abuses under the Colonels. At the subsequent by-election the Conservatives took the seat.

Noel-Baker now concentrated on his estate. In 1952 a constitutional amendment had threatened its division among the local farmers, and Noel-Baker appealed to the State Council for an exemption, granted in 1957. In 1961 he set up the Northern Euboean Foundation, a charity to help the island's poorest inhabitants; the next year he arranged treatment in London for a 16-year-old boy with a blood disease that had killed seven of his ten siblings.

In 1962 Noel-Baker invited the King and Queen of Greece to be godparents at the Anglican christening of his son on Euboea. The Greek Orthodox Church was not keen, but before it could pronounce the christening was moved to London. When Queen Frederika was given a hot reception there by demonstrators against the continued detention of communist prisoners, Noel-Baker accused them of "molesting" a woman with no say on the matter.

Noel-Baker had supported the democratic government overthrown by the coup of 1967, but he praised the "honest Colonels" for tackling corruption and inefficiency. He scorned torture allegations by Amnesty International as "grossly exaggerated", and hailed the regime as "the best for years".

After the departure of the Colonels, Noel-Baker's priority was to stay out of jail. He bought a sawmill on Euboea, only for the vendor to realise he would be taxed on the gain and accuse him of falsifying an invoice. A local court sentenced him to 10 months or a £900 fine, but the case was dismissed on appeal. The same court tried to imprison him again, for 15 days, for modifying a beach house; he paid a £45 fine instead.

During 1975 Left-wing locals staged demonstrations against him, culminating in arson attacks. The minister of agriculture then declared that because of the "unrest", the government must seize the estate. After documents found in his father's air-raid shelter showed the original purchase of the estate had Greek as well as Turkish approval, Noel-Baker's title was confirmed in 1978. A later attempt to have him evicted failed when Papandreou dropped the matter.

In 1971 Noel-Baker quit the Labour Party, its decision to oppose EC membership being the "final straw". He flirted with the Ecology Party, then in August 1981 joined the SDP. Not offered a seat, he left in January 1984 for the Conservatives.

He was founder president of the European Council for Villages and Small Towns, and a member of the Soil Association.

Francis Noel-Baker married, in 1947 (dissolved 1956), Ann Saunders; he married secondly, in 1957, Barbara Sonander, who died in 2004. Four sons and a daughter from his two marriages survive him, and a son predeceased him.






Francis Noel-Baker: Labour MP | Times Online Obituary

The youngest Labour MP when he was elected to the Commons in 1945, Francis Noel-Baker started out in politics full of promise. He was the only son of Philip Noel-Baker, who was to serve as Secretary of State for Air and Secretary of State for Commonwealth Relations in the postwar Attlee Government and who in 1959 was awarded the Nobel Peace Prize.

At the outset of his career the young Noel-Baker was himself an almost equally ardent crusader for liberal, international causes; while his unbridled zeal sometimes provoked friction, he spent himself unsparingly on those things in which he believed. But, after 18 years during which he sat as a backbencher and obtained no preferment, he informed his constituency Labour Party early in 1968 that he proposed to resign his seat “because of ill-health and for personal reasons”. But he took no action to vacate the seat for more than a year and this made him the subject of much public criticism, in the constituency and elsewhere.

For various reasons he appears to have become disillusioned with parliamentary life — and also with his party. In one statement he declared himself to have found “party politics in the House of Commons as they are at present increasingly unsatisfactory and unpleasant”. He added that he “disliked many policies and decisions he had been asked to support, some of which did not square with his party’s hopes and intentions as advocated at the last election”. In this frame of mind, he withdrew to Greece, where he felt he could do more useful work looking after a family property he had inherited from his mother in the island of Euboea and occupying himself with the philanthropic activities of the North Euboean Foundation — a charitable trust established by the Noel-Baker family — of which he was chairman.

Francis Edward Noel-Baker was educated at Westminster School and King’s College, Cambridge. His university career was interrupted by the Second World War and in 1940 he left Cambridge to join the Army as a trooper in the Royal Tank Regiment. He was commissioned into the Intelligence Corps and served in the Middle East, where he reached the rank of captain and was mentioned in dispatches.

At the general election of 1945 he was elected — at the age of 25 — Labour MP for Brentford & Chiswick. As early indications of official encouragement, he was made a member of a British delegation to Greece in 1945, was the Labour Party’s fraternal delegate to the Spanish Socialist Party congress in 1946 and accompanied a parliamentary delegation to Spain in 1948. In 1949 he was appointed parliamentary private secretary to the Civil Lord of the Admiralty.

Noel-Baker was defeated, if only by a narrow margin, at Brentford & Chiswick at the general election of 1950 and, having gone off to work cheerfully enough for the BBC European Service in Bush House, did not get back to the House of Commons until he was elected Labour MP for Swindon at the general election of 1955. From his family’s connections with Greece he had an intimate knowledge of that country and spoke the language fluently. With this background, it was inevitable that he should throw himself into the troubles that afflicted Cyprus in the 1950s.

With little but active discouragement from Whitehall, the still youthful Noel-Baker constituted himself an unofficial emissary to the leaders of the Greek Cypriots and made repeated visits to the eastern Mediterranean. After Archbishop Makarios had been deported from Cyprus he sought permission to visit the Archbishop in the Seychelles. In refusing this request the Colonial Secretary then, Alan Lennox-Boyd, acknowledged that Noel-Baker genuinely wanted to help in the pacification of Cyprus but said that “with the generous impulses which actuated him there had also gone an astonishing naivety”. When Archbishop Makarios was released from detention Noel-Baker flew to Madagascar to accompany him back to Cyprus.

He was proud of his family’s long connection with Greece and particularly of his mother’s record of social and philanthropic work in Euboea. His maternal great-grandfather, Edward Noel — a cousin of Lady Byron — bought land from a former Turkish owner in Euboea and settled there in the early 19th century. The original estate was cut down in size by land reforms and now consists only of a small home farm and surrounding woodlands and mountain. Francis Noel-Baker, who administered the remnant of the estate, gave 50 acres of the remaining land for the establishment in 1961 of the North Euboean Foundation, of which he became chairman.

In his time in the Commons Noel-Baker was chairman of the all-party United Nations Parliamentary Group and also of the British-Greek Parliamentary Group. In 1967 he flew to Greece to call on some members of the colonels’ junta that had just taken power (his own family had always been closely allied with the Greek Royal Family).

His refusal to defend democracy in Greece became one of the grievances that his critics in the Labour Party held against him — and their reservations were fully returned in kind. Noel-Baker formally resigned from the Labour Party in 1969 and, having stopped off at the SDP on the way, ended his life as a fully paid-up Conservative.

Poignantly, in happier days — under Hugh Gaitskell’s leadership — he had been chairman of the Labour Party’s advertising inquiry council, a high-profile body that counted Lord Reith among its members. He was the author of several books, of which two were about Greece, one about Cyprus and one about Spain. He also wrote The Spy Web, a study of communist espionage, and a book on Fridtjof Nansen, the Arctic explorer.

Noel-Baker was married in 1947 to Ann Lavinia Saunders, daughter of Hilary Saunders, Librarian of the House of Commons, but this marriage was dissolved in 1956. In 1957 he was married to Barbro Kristina Sonander, a Swede. She died in 2004. He is survived by three sons and a daughter. Another son predeceased him.

Francis Noel-Baker, Labour MP for Brentford & Chiswick, 1945-50, and for Swindon, 1955-69, was born on January 7, 1920. He died on September 25, 2009, aged 89





Francis Noel-Baker: Labour politician who clashed with the party over Cyprus and helped create Amnesty International By Tam Dalyell Independent Wednesday, 30 September 2009

To his astonishment and consternation – because he was due in October 1945 to return to King's College, Cambridge, to complete the second and third year of his degree – Francis Noel-Baker found himself, at the age of 25, elected as Member of Parliament for Brentford and Chiswick in the unforeseen, Attlee-led Labour landslide.

The result was all the more unexpected because his opponent, Colonel Sir Harold Mitchell, who had occupied the seat since 1931 and had risen to vice-chairman of the Conservative Party, was known as a close friend of Winston Churchill and had the reputation of being a good constituency MP.

Noel-Baker was the "baby of the Parliamentary Labour Party", a slightly uncomfortable position, as I know, having been elected at the age of 29. He came to the House of Commons, as he told me in 1962, "too young for my own good". In my judgement, as MP for Swindon from 1955 to 1968 he would have had Cabinet office had Hugh Gaitskell survived, or had George Brown or Jim Callaghan and not Harold Wilson become leader of the Labour Party.

I attended a dinner in 1964 arranged by Noel-Baker so that the Prime Minister could spend the evening conversing with his young MPs. Wilson, normally the most genial of men, was nasty, unnecessarily so, to Noel-Baker, and one realised that as long as he led the party the "feud" between he and the Noel-Bakers, father and son, would put the kibosh on any chance of ministerial preferment.

I was the secretary of the Foreign Affairs Committee of the Parliamentary Labour Party when Francis's father, Philip Noel-Baker, was chairman, and therefore in a position to know that he greatly irritated the Labour leadership in his opposition to the war in Vietnam. Part of the trouble which generated resentment against his son was that Philip was awarded the Nobel Peace Prize, and those at the top of the Labour Party were jealous at a time when they thought that they were doing their best to promote the cause of multilateral disarmament.

Francis Noel-Baker was born into a political dynasty. His grandfather, Joseph Allen Baker, was a Liberal member for Finsbury East, elected in 1906 and serving Campbell Bannerman and Asquith. His father Philip was an athlete of distinction at the 1920 Paris Olympic Games and subsequently a senior official of the United Nations in Geneva, whose virtues he preached, and Labour MP for Derby.

Leaving Westminster School, from which he had an exhibition in history, to go to King's College, Francis, an idealist, took himself off to fight in the Spanish Civil War. This was to endear him to a number of trade unionists, in particular Jack Jones, who had done the same thing. Arriving in Cambridge in 1939, he spent a year being taught by Sir John Clapham, John Saltmarsh and Arthur Pigou. He was awarded first class honours in the prelims but then volunteered for military service.

He joined the Royal Tank Regiment as a trooper in the 43rd Battalion, then changed to the Intelligence Corps. While he was serving in Egypt, friends such as Tom Fraser (MP for Hamilton) and John Parker (MP for Dagenham and secretary of the Fabian Society), persuaded him to contest Brentford and Chiswick in the 1945 election. He came home, did a bit of canvassing and was back in Cairo by the time his victory was announced three weeks after polling day (many results were delayed by the need to gather votes from servicemen overseas).

Inevitably, given the Conservative revival, Francis Noel-Baker lost his seat in 1950, and from then until 1954 he worked for the BBC's European Service. The friends who had persuaded him to stand for Parliament in 1945 then did so again, and he was elected to represent Swindon in 1955.

As Parliamentary Private Secretary to the team of defence ministers led by Emmanuel Shinwell, he became an excellent presenter of a case, and his talents were never more effectively deployed than in 1967, when he introduced private members' legislation to ban advertising of tobacco on television. Against all the odds, and passionate opposition from the smoking lobby, Noel-Baker won: it was the first step on the road to banning smoking in public places. As so often, he was before his time.

Perhaps his most significant achievement as an MP was to be a key participant in the founding of Amnesty International. He was instrumental in introducing to eachother at his London home his two friends, the Reverend Austin Williams, vicar of St Martin in the Fields, and Peter Benenson, a meeting which led to the organisation being set up in 1961.

My main parliamentary memory of Francis Noel-Baker is the cascade of speeches he made and questions he asked in relation to the burning issue of Cyprus. He was a close friend and champion of Archbishop Makarios, the leader of the Greek community there – a further source of discomfort to the Labour leadership. I heard him described as Makarios's chaperone when the Archbishop came to Britain. But Noel-Baker was resolute in his opposition to Colonel George Grivas and Eoka, the Cypriot nationalists. He was extremely angry at the actions of the Greek government, which provided an excuse for the Turkish occupation of northern Cyprus, and in my opinion he can be acquitted of the charge of undue adulation of the Greek military regime.

In 1968, at the annual dinner of the Swindon Labour Party, held at the Co-operative Restaurant in Fleet Street, Noel-Baker told his supporters that he wished to leave Parliament at the first convenient opportunity without causing embarrassment. The Labour chief whip John Silkin, who was not well disposed, was determined to try to avoid a by-election – which was won by the Conservatives.

I asked Francis why he had done this in my capacity as a candid friend. The answer was that he was fed up with the animosity of Wilson, and in particular that he had not been listened to when he had complained time and again about the Government's attitude to the railways, and to the railway workshops at Swindon. I remember being invited to a meeting of the Swindon Labour Party, which Noel-Baker did not attend, and finding an outburst of fury over the Labour government's treatment of the railway town. I am not surprised Noel-Baker felt uncomfortable.

After he left the House of Commons he toyed with the SDP, and finding them unsatisfactory joined the Ecology Party. This was understandable since he was a very active member of the Soil Association, one of the causes dear to himself and his wife Barbro, with whom he had a wonderfully happy marriage. She was the daughter of a Swedish businessman, an exporter of farm machinery from Sweden to Russia in the 1920s and 1930s, and had served in the Swedish diplomatic corps in China and Argentina in the 1950s.

For the last 40 years of his life Noel-Baker lived on the Greek island of Euboea, where he had inherited a huge estate from Frank Noel, his paternal grandfather. He set out to be a model landlord and forestry owner. George David, a leading Greek businessman and philanthropist to the University of Edinburgh, where he had been a student, recalled to me that in the late 1950s he had travelled to Euboea and asked why it was that some parts of the forest were in a much better state than the rest. He was told that the good part belonged to the Noel-Baker family, who – for the first time anywhere in Greece – had brought in professional management.

When I asked David about Noel-Baker's relations with the Greek Colonels, which caused so much criticism in the Parliamentary Labour Party, he said that anyone wishing to do anything constructive for people in Greece at that time had to keep their proverbial noses clean in relation to the military government: "It was all very well for 18- and 20-year-old students to demonstrate against them but it was rather a different matter for anybody with a family and a stake in the country."

When the All Party Heritage Group visited Greece under the leadership of Sir Patrick Cormack and Lord Craythorne (we paid for ourselves!), we were told by a diverse number of Greek politicians, academics and businesspeople that the Noel-Bakers had the same kind of reputation as Lord Byron – though not in their personal behaviour – as being English friends of Greece.

With Noel-Baker's passing – he was buried in Euboea according to the rites of the Greek Orthodox church – only Michael Foot and John Freeman remain with us of those elected to Parliament in the watershed election of 1945.

Francis Edward Noel-Baker, politician and landowner: born Kensington, London 7 January 1920; educated Westminster School and King's College Cambridge; War service in Royal Tank Regiment and Intelligence Corps; MP for Brentford and Chiswick 1945-50, MP for Swindon 1955–1969; married 1957 Barbro (Barbara) Sonander (died 2004; four sons, one daughter, one son deceased); died Euboea, Greece 25 September 2009.




Francis Noel-Baker obituary | Politics | The Guardian

Βιβλία

Greece;: The whole story by Francis Edward Noel-Baker (1946)


Spanish summary by Francis Edward Noel-Baker (1948)

The spy web; by Francis Edward Noel-Baker (1955)

Greece (The lands and peoples series) by Francis Edward Noel-Baker (1957)


Fridtjof Nansen (Lives to remember) by Francis Edward Noel-Baker (1958)

Looking at Greece by Francis Edward Noel-Baker (1967)


My Cyprus file: From my personal records, 1956-1984 = Phakellos Kyprou by Francis Edward Noel-Baker (1985)

A taste of hardship by Francis Edward Noel-Baker (1987)


Σχετικά


Βιογραφικό του Philip Noel-Baker - Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 1959" Σουηδική Ακαδημία

Η ιστορία των Μύλερ και Νόελ στο Προκόπι



"Γράμματα από το Αχμέτ - Αγά:Μεγαλοκτηματίες από την Ελβετία στην Εύβοια του 19ου αιώνα"


Το αγροτικόν ζήτημα εις την Βόρειον Εύβοιαν (Αγώνες των κατοίκων ευθύς μετά την απελευθέρωσιν της ευβοίας από τους Τούρκους το 1829)

» Συγγραφέας: ΔΗΜΟΥ-ΑΦΕΝΔΡΑ ΚΩΝ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Τα της προσαρτήσεως της Ευβοίας εις την Ελλάδα ΡΟΥΣΣΟΥ Κ. Ε.

Στο εφετείο οι απαράδεκτες διεκδικήσεις του Μπαίκερ

ΚΤΗΜΑ ΜΠΑΙΚΕΡ Στην κρίση του Αρείου Πάγου

Ξανά στα δικαστήρια η υπόθεση Μπέικερ

The Nobel Peace Prize 1959
Philip Noel-Baker
The Nobel Peace Prize 1959
Philip Noel-Baker
Biography
The Right Honorable Philip John Noel-Baker (November 1, 1889-1982) is a man of strong and steadfast convictions. To a reporter who interviewed him after the Norwegian Nobel Committee announced that he had been awarded the Peace Prize, he said, «War is a damnable, filthy thing and has destroyed civilization after civilization - that is the essence of my belief.»1

Noel-Baker, who formally joined his wife's surname with his own in 1943, was reared in an atmosphere of affluence, religious observance, and political activism. He was one of seven children of a Canadian-born Quaker, Joseph Allen Baker, who moved to England to establish what became a profitable machine manufacturing firm. The elder Baker was a pactfist and humanitarian who held a seat on the London County Council from 1895 to 1907 and in the House of Commons from 1905 to 1918.

Noel-Baker excelled in school. After attending Bootham School in York and Haverford College in Pennsylvania - both of them Quaker-affiliated institutions - he took honors in the history tripos in 1910 and in the economics tripos in 1912 at King's College, Cambridge, and in both 1911 and 1913 was named the Whewell scholar in international law. Before the First World War he also studied for a brief time in Paris and Munich. At Cambridge in 1912, Noel-Baker was president of the debating society and from 1910 to 1912 president of the Cambridge University Athletic Club. A stellar performer in the middle distances, he ran in the Olympic Games held in Stockholm in 1912 and captained the British track team at the 1920 Olympics in Antwerp and at the 1924 Games in Paris.

From 1914 until the present day, Noel-Baker has three times accepted academic posts but has left them to pursue a career in public service. Having completed his M.A., he accepted the post of vice-principal of Ruskin College at Oxford in 1914, but with the onset of the war, he organized and became the commandant of the Friends' Ambulance Unit attached to the fighting front in France (1914-1915) and subsequently became adjutant of the First British Ambulance Unit for Italy (1915-1918). In France he won the Mons Star (1915); in Italy, the Silver Medal for Military Valor (1917) and the Croce di Guerra (1918 ). In 1915 he met and married a field hospital nurse, Irene Noel, the daughter of a British landowner in Achmetaga, Greece.

Noel-Baker participated in the formation, the administration, and the legislative deliberations of the two great international political organizations of the twentieth century - the League of Nations and the United Nations. In 1918-1919, during the Peace Conference in Paris, he was principal assistant to Lord Robert Cecil on the committee which drafted the League of Nations Covenant; from 1920 to 1922 a member of the Secretariat of the League, being principal assistant to Sir Eric Drummond, first secretary-general of the League; from 1922 to 1924 the private secretary to the British representative on the League's Council and Assembly. Meanwhile, he also was acting as a valued adviser to Fridtjof Nansen in his prisoner-of-war and refugee work. From 1929 to 1931 he was a member of the British delegation to the Assembly of the League and then for a year an assistant to Arthur Henderson, the chairman of the Disarmament Conference.

For a brief period notable for its scholarly productivity, he returned to academic pursuits. He accepted the invitation issued by the University of London to become the first Sir Ernest Cassell Professor of International Law, occupying this chair from 1924 to 1929. Out of his League experience and further research, he wrote and published The Geneva Protocol f or the Pacifc Settlement of International Disputes (1925), The League of Nations at Work (1926), Disarmament (1926), Disarmament and the Coolidge Conference (1927). From his research for a course of lectures in the summer of 1927 at the Academy of International Law at The Hagué came Le Statut juridique actuel des dominions britanniques dans le domaine du droit international (1928). Except for a year spent as Dodge Lecturer in 1933-1934 at Yale University, Noel-Baker henceforth devoted his life to politics and international affairs.

For four decades Noel-Baker was prominent in the Labor Party. He was unsuccessful in a 1924 contest for a seat in the House of Commons, but from 1929 to 1931 he sat as a member from Coventry, from 1936 to 1950 as a member from Derby, and from 1950 to 1970 from Derby South. He was elected to the National Executive Committee of the Labor Party in 1937 and in 1946 succeeded Harold Laski as chairman of the party.

From 1936 to 1942, Noel-Baker was in the Opposition in the Commons, but accepted the office of Joint Parliamentary Secretary to the Minister of War Transport proffered by Winston Churchill in 1942. In the Attlee government elected in 1945, he was, successively, Minister of State in the Foreign Office (1945-1946), Secretary of State for Air (1946-1947), Secretary of State for Commonwealth Relations (1947-1950), and Minister of Fuel and Power (1950-1951). When the Labor Party lost power, Noel-Baker became a member of the «shadow cabinet », was named vice-chairman of the foreign affairs group of the Parliamentary Labor Party in 1961 and its chairman in 1964.

At the close of World War II, the functions which Noel-Baker discharged in connection with the United Nations were analogous to those he performed for the League of Nations a generation earlier. Having been in charge of British preparatory work for the United Nations beginning in 1944, he helped to draft the Charter of the UN at San Francisco the next year and in 1946 was appointed to membership on the British delegation.

In the formative days of the UN, Noel-Baker was concerned with the selection of a site for UN headquarters (he favored Geneva) and with outlining privileges, restrictions, and responsibilities of members of the UN staff - the ground rules, in a sense, of a world civil service. A delegate to the Food and Agriculture Organization at Quebec in 1945, he helped give viability to that imperilled organization by delineating a compromise between pure research programs on the one hand and relief operations on the other. As the United Kingdom delegate to the Economic and Social Council, he called for an action program to abolish poverty in an affluent world. In the General Assembly, he supported regulation of arms traffic, plans for atomic controls, economic aid for refugees and re-institution of the «Nansen passport», the economic unification of the Allied zones in Germany, and wide-ranging plans for economic development and organization in Europe.

In the decade of the fifties, Noel-Baker returned to his studies on disarmament. He had published a long book in 1936, The Private Manufacture of Armaments. In The Arms Race: A Programme for World Disarmament, published in 1958, he summarizes the results of extensive research combined with «personal experiences which began at the Peace Conference in Paris in 1919». This comprehensive, historical, and analytical study won the Albert Schweitzer Book Prize in 1961.

Although his days of active participation in track have long since passed, Noel-Baker retains the lean look of the athlete and an absorption in athletics. He was commandant of the 1952 British Olympic team and in 1960 became president of the International Council of Sport and Physical Recreation of UNESCO.

Noel-Baker has continued to reside in London since the death of his wife in 1956. For about twenty years he had the pleasure of serving in the House of Commons as a colleague of his only child, Francis Noel-Baker.

Noel-Baker died in 1982.

Selected Bibliography
Baker, Elizabeth B., and Philip John Noel-Baker, J. Allen Baker, Member of Parliament: A Memoir. London, Swarthmore, 1927.
Current Biography, 7 (1946).
The New York Times (November 6, 1959). Announcement of Prize, pp. 1 and 4. «An Athletic Pacifist», p. 4.
Noel-Baker, Philip John, The Arms Race: A Programme for World Disarmament. London, Stevens, 1958.
Noel-Baker, Philip John, Disarmament. London, Hogarth, 1926.
Noel-Baker, Philip John, Disarmament and the Coolidge Conference. London, Leonard and Virginia Woolf, 1927.
Noel-Baker, Philip John, The Geneva Protocol for the Pacific Settlement of International Disputes. London, King, 1925.
Noel-Baker, Philip John, Hawkers of Death: The Private Manufacture and Trade in Arms, London, Labour Party, 1934.
Noel-Baker, Philip John, The League of Nations at Work. London, Nisbet, 1926.
Noel-Baker, Philip John, «A National Air Force No Defence» and «The International Air Police Force», in Challenge to Death, ed. by Storm Jameson. London, Constable, 1934.
Noel-Baker, Philip John, «The Obligatory Jurisdiction of the Permanent Court of International Justice», in The British Year Book of International Law (1925), pp. 68-102.
Noel-Baker, Philip John, «Peace and the Official Mind», in Challenge to Death, ed. by Storm Jameson. London, Constable, 1934.
Noel-Baker, Philip John, The Present Juridical Status of the British Dominions in International Law. London, Longmans, Green, 1929. English version of «Le Statut juridique actuel des dominions britanniques dans le domaine du droit international», in Académie de droit international: Recueil des cours, Tome 4 en 1927, pp. 247-491. Tome 19 de la Collection. Paris, Hachette, 1928.
Noel-Baker, Philip John, The Private Manufacture of Armaments. London, Gollancz 1936.
Noel-Baker, Philip John, «UN, the Atom, the Veto.» Speech at the Plenary Assembly of the United Nations: 25 October, 1946. London, Labour Party, 1946.
Noel-Baker, Philip John, The Way to World Disarmament-Now! London, Union of Democratic Control, 1963.
Russell, Bertrand, «Philip Noel-Baker: A Tribute», in International Relations, 2 (1960) 1-2.
1. New York Times (November 6, 1959), p. 4.

From Nobel Lectures, Peace 1951-1970, Editor Frederick W. Haberman, Elsevier Publishing Company, Amsterdam, 1972

This autobiography/biography was written at the time of the award and first published in the book series Les Prix Nobel. It was later edited and republished in Nobel Lectures. To cite this document, always state the source as shown above.



Philip Noel-Baker died on October 8, 1982.







Το ιστορικό της απαλλοτρίωσης των δεξαμενών πετρελαίου στο Κυμάσι




Μία απο τις δεξαμενές βρίσκεται σε δημοτική έκταση (πρώην ΒΚ 2113 δημόσιο ακίνητο) κόκκινο βέλος
Το δημοτικό κτήμα με κωδικο ΑΒΚ2113, παραχωρήθηκε κατά κυριότητα δυνάμει της αριθμ.1020815/1943/Α0010/19−10−2004 απόφασης των Υπουργού και Υφυπουργού Οικ/μίας και Οικονομικών προς το Δήμο Κηρέως με αποκλειστικό σκοπό την ίδρυση Μεταλλευτικού Μουσείου, Συνεδριακού Κέντρου, Αθλητικών Εγκαταστάσεων κ.λ.π., Το γκρι κομματι της δημοτικης εκτασης ΑΒΚ2113 ειναι καταχρηστικά περιφραγμενο απο την ΒΙΟΜΑΓΝ.



Το ιστορικό στηρίζεται σε δημοσιευμένα στοιχεία στο τύπο και υλικό που μας έδωσε η δημοτική αρχή που πήρε την απόφαση της απαλλοτρίωσης. Παρά τις επίμονες προσπάθειες του συλλόγου ήταν αδύνατο να πάρουμε πληροφοριακό υλικό για το τι έγινε μετά το Καλοκαίρι του 2006, όταν το πρωτοδικείο Χαλκίδας ζήτησε και παρέπεμψε το θέμα σε επαναληπτική συνεδρίαση για να καθορίσει το οριστικό αντίτιμο της απαλλοτρίωσης μέχρι ότου λάβει συμπληρωματική έκθεση εκτίμησης της αξίας των απαλλοτριούμενων από αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομικών. Έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε.

Φθινόπωρο 1999 Σύμφωνα με δημοσίευμα εφημερίδας «ο σύνδικος της ΒΙΟΜΑΓΝ με απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών μπόρεσε και εκμίσθωσε τις δεξαμενές στην εταιρία «ADVANCED TECHNOLOGY SA», η οποία, με τη σειρά της, υπεκμίσθωσε τις δεξαμενές αυτές στις εταιρίες εμπορίας πετρελαιοειδών «ΠΕΤΡΟΦΩΣ ΑΕ» και «OCEAN OIL SA», με έδρα τον Πειραιά (όλες, όπως λέγεται, συμφερόντων Καρρά).
http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=2485344

3/10/2001 Με απόφαση των υπουργείων Ανάπτυξης και ΠΕΧΩΔΕ, παραχωρήθηκε άδεια λειτουργίας των δεξαμενών. Ακλουθούν έγγραφες διαμαρτυρίες προς τους δύο υπουργούς για ανάκληση της άδειας, και αρνητικές εισηγήσεις των υπηρεσιών της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Εύβοιας.
http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=968217&publDate=03/10/01


19/4/2004 Η άδεια εκμίσθωσης δεξαμενών έληξε. Η ενοικιάστρια εταιρία «ADVANCED TECHNOLOGY SA» δε διέθετε κανένα άλλο χαρτί, όπως έγκριση περιβαλλοντικών επιπτώσεων, άδεια ηλεκτροδότησης κ.λπ. Ο Δήμος Κηρέως, και οι υπηρεσίες της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Εύβοιας δεν δινουν τις σχετικες γνωμοδοτήσεις. Οι δεξαμενές αυτές ποτέ μέχρι σήμερα δε λειτούργησαν, http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=2485344

6/6/2004 Η απαλλοτρίωση. Το Δ.Σ. Κηρέως αποφασίζει (απόφαση101/2004 ) την απαλλοτρίωση των δεξαμενών στο Κυμάσι (πρώην ιδιοκτησίας της πτωχεύσασας ΒΙΟΜΑΓΝ) εκτάσεως 83 στρεμμάτων με σκοπό την ανέγερση συγκροτήματος μεταλλευτικού μουσείου.


11/6/2004 Υπηρεσία του ΥΠΑΝ ζητά από την Νομαρχία Ευβοίας να παραχωρήσει νέα άδεια λειτουργίας των δεξαμενών. Αναφέρεται, λοιπόν, στο έγγραφο του ΥΠΑΝ προς την Ν.Α. Ευβοίας: «Η υπηρεσία σας απέρριψε την εν λόγω αίτηση, επειδή αυτή δε συνοδεύεται από κανένα από τα προβλεπόμενα δικαιολογητικά (υπ' αριθμ. Φ15/ΟΙΚ.5242/248/19/2/98 ΥΑ), τα οποία δεν αποκλείεται τελικώς να υποβληθούν από την ενδιαφερόμενη εταιρία» http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=2485344

7/7/2004 Η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας επικυρώνει την νομιμότητα της απόφασης για απαλλοτρίωση του χώρου με την απόφαση αρ. 7705/7-7-2004

16/7/2004. Η απόφαση απαλλοτρίωσης δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Ευβοϊκός Τύπος» στις 16/7/04.



Σεπτέμβρης 2004 «Η Περιφέρεια Στ. Ελλάδας ενέκρινε, με συνοπτική διαδικασία, μελέτη περιβαλλοντικών όρων για να δοθεί άδεια λειτουργίας έξι δεξαμενών πετρελαίου, που μένουν χρόνια αχρησιμοποίητες» http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%C2%C9%CF%CC%C1%C3%CD&a=&id=1462724

25/9/2004 Ο υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ κ.Γ. Σουφλιάς απέρριψε την υπηρεσιακή έγκριση περιβαλλοντικών όρων για τη λειτουργία έξι πετρελαιοδεξαμενών στο Κυμάσι, λιμάνι του Μαντουδίου, κάνοντας ακυρη με αυτό το τρόπο την σύμβαση μίσθωσης και τις διεκδικήσεις της “Advanced Technologies S.A.” αλλά και το επιχειρημα του ενάγοντα συνδίκου της ΒΙΟΜΑΓΝ ότι οι δεξαμενές «δεν είναι ένα απροσοδοφόρο άχρηστο ακίνητο» http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%C2%C9%CF%CC%C1%C3%CD&a=&id=14610312

22/11/2004 Ένδικη αίτηση του δήμου Κηρέως (αρ. εκθ. Κατ. 231/2004 στο Πρωτοδικείο Χαλκίδας που ζητά να καθοριστεί προσωρινά η τιμή για την αππαλλοτριούμενη εδαφική έκταση σε 500 Ευρώ το στρέμμα για το αγροτικό τμήμα της έκτασης (εμβαδού 71.883,64 τμ) και 250 το στρέμμα για το δασικό τμήμα της ( 11 στρέμματα). Συνολικά, ο δήμος Κηρέως εκτιμά την αξία της εδαφικής έκτασης σε περίπου 39.000 ευρώ

1/5/2005 Η Εταιρεία “Advanced Technologies S.A.” (σύμφωνα με ισχυρισμούς της σε επίσημη εξώδικο δήλωση) εκμισθώνει με ιδιωτικό συμφωνητικό τις 6 δεξαμενές με το περιβάλλοντα χώρο 46,5 στρέμματα στο Κυμασι.

25/5/2005 Ο σύνδικος της ΒΙΟΜΑΓΝ κ. Ξυλάς κάνει ένδικη αίτηση (102/2005) στο μονομελές πρωτοδικείο Χαλκίδας κατά του Δήμου Κηρέως για το καθορισμό της τιμής αποζημίωσης για την απαλλοτρίωση. Η τιμή των επικείμενων προσδιορίζεται στα 3.075.000 Ευρώ και ΦΠΑ. Για την έκταση ζητά 9 ευρώ το τ.μ. (δηλ. σύνολο 745.953 Ευρώ για την εδαφική έκταση). Συνολικά η ΒΙΟΜΑΓΝ απαιτεί 3.820.953 Ευρώ συν ΦΠΑ. Να σημειώσουμε ότι το Δεκέμβρη το 1996 η ΒΙΟΜΑΓΝ είχε αγοράσει όλες τις εγκαταστάσεις Σκαλιστήρη ( εκτάσεως 3.800 στρεμμάτων) για την ίδια αξία που ζητά μόνο για τις δεξαμενές δηλαδή 4 εκατ. ευρώ (1,35 δις δραχμές). Στο πρώτο δημοσιευμένο ισολογισμό της «αναβιωμένης» ΒΙΟΜΑΓΝ μετά την πτώχευση της για το έτος 2007 η αξία όλων των ακινήτων (περίπου 3.800 στρέμματα), κτηρίων (εργοτάξια, 4 πολυκατοικίες κλπ.), οχημάτων, μεταλλείων και εξοπλισμού υπολογίζεται μόνο 6 εκατομμύρια ευρώ (ΦΕΚ Τ.Α.Ε. - E.Π.Ε. 8489/30.07.2008).

12/7/2005 Η Εταιρεία “Advanced Technologies S.A.” κάνει εξώδικο δήλωση κατά της απόφασης απαλλοτρίωσης του δήμου ζητώντας έξοδα μετεγκατάστασης του εξοπλισμού. Τα έξοδα μετεγκατάστασης τεχνολογικού εξοπλισμού υπολογίζονται σε 3.726.800 Ευρω. Τιμή που θα επιβαρύνει την πτωχευτική περιουσία. Ζητά από το Πρωτοδικείο να συνυπολογιστούν αυτά τα έξοδα στην προσωρινή τιμή απαλλοτρίωσης.

22/5/2006 Πραγματοσύνη (αρ. 787, 22.5.06)του Τεχνικού Επιμελητήριου Χαλκίδας μετά από αίτηση του δήμου Κηρέως εκτιμά τη αξία των εγκαταστάσεων των δεξαμενών (εξοπλισμό και κτίσματα, όχι την γη) σε 335.000 Ευρώ

26/5/2006 Εκδίκαση της υπόθεσης. Η Alpha Τράπεζα Α.Ε. (πάλαια Τράπεζα Πίστεως) και η ΕΤΒΑ Finance συντρέχουν την αίτηση του συνδίκου προφορικά στην συνεδρίαση του πρωτοδικείου Χαλκίδας και ζητούν μεγαλύτερη τιμή αποζημίωσης από το δήμο.

2005 (Νοέμβρης) Τρεις δήμαρχοι (Κηρέως Γ. Τριάντης, Ελυμνίων Αν. Ψαρρός και Νηλέως Ι. Περήφανος) υπογράφουν το ψήφισμα διαδημοτικής συνέλευσης με αιτήμα να ανασταλεί ο πλειστηριασμός (14-11-05) για τα μηχανήματα και τα οχήματα της πτωχευμένης ΒΙΟΜΑΓΝ, που βγαίνουν στο σφυρί για πενταροδεκάρες και να διενεργηθεί έλεγχος στη διαχείριση της εταιρείας από την πτώχευση ώς σήμερα. http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%C2%C9%CF%CC%C1%C3%CD&a=&id=36798688


29/6/ 2006 Οι 2 βασικές πιστώτριες τράπεζες (Alpha Bank και ΕΤΒΑ Finance) αποδέχθηκαν τον πτωχευτικό συμβιβασμό που τους πρότεινε ο κ. Ζαβιτσάνος (πρόεδρος της ΒΙΟΜΑΓΝ), που περιελάμβανε την πληρωμή του 25,5% (ή 7,8 εκατ ευρώ) επί των χρεών που είχε η εταιρεία (30,7 εκατ ευρω).
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyepix_1_21/11/2006_205925


12/7/2006 Σύμφωνα με δημοσίευμα η Υπηρεσία Ειδικών Ελέγχων μετα απο ελεγχους στη πτωχευμένη ΒΙΟΜΑΓΝ διαπίστωσε οτι έγιναν "περίεργες πωλήσεις περιουσιακών στοιχείων, που μείωσαν την πτωχευτική περιουσία" .("πώληση μηχανημάτων σαν σκραπ, τα οποία στη συνέχεια μεταπουλήθηκαν σαν μηχανήματα με τιμή αυξημένη κατά 4.000%, όπως επίσης διαπιστώθηκαν αποκρύψεις ποσών από το σύνδικο (244.000 ευρώ), ενοικιάσεις δεξαμενών καυσίμων σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές, ενώ οι επιτήδειοι έκλεψαν έως και το πετρέλαιο το οποίο ήταν αποθηκευμένο στις δεξαμενές"). http://www.hora.com.gr/article_i.php?article_id=121


13/7/2006 Η απόφαση. Το Μονομελές Πρωτοδικείο Χαλκίδας αποφασίζει (απόφαση 97/2006) λόγω αντιδιαμετρικά αντίθετων εκτιμήσεων της αξίας αποζημίωσης «την επανάληψη της συζητήσεως προκειμένου να προσκομιστεί συμπληρωματική έκθεση από αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομικών στην οποία να αναφέρεται η αντικειμενική αξία όλων των επικείμενων στο απαλλοτριούμενο ακίνητο».

Συγκεκριμένα η ΒΙΟΜΑΓΝ ζητούσε το ποσό των 3.075.000 Ευρώ για τα επικείμενα (εξοπλισμό, κτίσματα, κλπ) και το πόσο των 745.953 Ευρώ για τη εδαφική έκταση (εμβαδού 83 στρεμμάτων). Η δε αξιολόγηση του Τεχνικού Επιμελητήριου (ΤΕΕ) Εύβοιας για λογαριασμό του δήμου Κηρέως εκτίμησε την άξια των επικειμένων (εξοπλισμού και κτισμάτων) στα335.000 Ευρώ. Παράλληλα ο δήμος Κηρέως εκτίμησε την αξία της εδαφικής έκτασης στα 39.000 Ευρώ

ΣΗΜ. Το Μονομελές Πρωτοδικείο είναι αρμόδιο να προσδιορίσει προσωρινώς την αποζημίωση, αρμόδιο να προσδιορίσει οριστικά την αποζημίωση είναι το Εφετείο (άρθρα 19 και 20 του ν.2882/01). Αυτά ισχύουν σε περίπτωση που δεν επιτευχτεί συμβιβαστικός προσδιορισμός της αποζημίωσης.

Τα ενδιαφερόμενα μέλη (δηλ. ο Δήμος Κηρέως -κ.Ενωτιάδης και κ. Κατζούρας- σε αυτή την περίπτωση) έπρεπε να παρουσιασουν την αποφαση του Πρωτοδικείου στην αρμοδια υπηρεσία του υπουργείου οικονομικών για να εκδοθεί η γνωμοδότηση. (Απο τις μετέπειτα δηλώσεις αυτό δεν έγινε ποτέ)


15/10/2006 Εκλογές. Εκλέγεται νέα Δημοτική Αρχή Κηρέως και αναλαμβάνει τα ηνία του δήμου ο συνδυασμός του κ. Ενωτιάδη, «Κηρέας Ανάπτυξη Προοπτική» http://www.servitoros.gr/news/view.php/12165/



25/ 5/2008. Στην τελετή απονομής βραβείων διαγωνισμού ζωγραφικής ο kireas.org ανοίγει το θέμα και καλεί δημόσια την Δημοτική Αρχή Κηρέως να πάρει θέση και να ενημερώσει για το που βρίσκεται το θέμα.
http://www.servitoros.gr/news/view.php/18913/


3/8/2008. Σε συνάντηση του kireas.org με το δήμαρχο και δύο μέλη του Δ.Σ. του δήμου Κηρέως πήρε την διαβεβαίωση ότι «η δημοτική αρχή είναι υπέρ της απομάκρυνσης των δεξαμενών καυσίμων από το Κυμάσι». Στην ίδια συνάντηση επισημάνθηκε ότι δήμος Κηρέως είναι ιδιόκτητης της εδαφικής έκτασης που καταλαμβάνουν 1.5 δεξαμενές. http://www.servitoros.gr/news/view.php/19914/



30/3/09 Ο Δήμαρχος Κηρέως κ. Ενωτιάδης σε επιστολή του γράφει στο διευθύνων σύμβουλο της ΤΕΡΝΑ «…. σας ζητώ να απομακρύνετε τις παλαιές δεξαμενές καυσίμων από την παραλία Κυμάσι και να διαμορφώσετε την ιδιοκτησία σας συντελώντας στην περιβαλλοντική αποκατάσταση του χώρου». Να επισημάνουμε την χρήση της έκφρασης «ιδιοκτησίας σας» ενώ οι δεξαμενές τελούν υπό καθεστώς απαλλοτρίωσης. Επισης δεν γινεται λογος για συμβιβαστικό προσδιορισμό της αποζημίωσης της απαλλοτρίωσης, αλλά ζητείται «χάρη» από την ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ σαν «κίνηση καλής θέλησης» να απομακρύνει τις δεξαμενές (όχι να παραχωρήσει το χώρο). http://www.servitoros.gr/news/view.php/23095/

15/4/09 Στην απάντηση του στο κ. Ενωτιαδη ο διευθύνων σύμβουλος της ΤΕΡΝΑ αγνοώντας την εκκρεμούσα απαλλοτρίωση τονίζει ότι «… Η ύπαρξη των δεξαμενών καυσίμων (μαζούτ) συνδέεται με τη λειτουργία των εγκαταστάσεων επεξεργασίας του λευκολίθου. Η τελική απόφαση για το μέλλον αυτού του κλάδου θα καθορίσει και την αναγκαιότητα ή μή ύπαρξης των εν λόγω δεξαμενών. Σε περίπτωση επαναλειτουργίας των εγκαταστάσεων λευκολίθου θα εξετάσουμε τη δυνατότητα μεταφοράς τους σε άλλη θέση σε συνδυασμό και με την όδευση των σωληνώσεων προς το εργοστάσιο.» http://www.servitoros.gr/news/view.php/23095/


13/5/2009. Η ΗΡΩΝ V κάνει αίτηση στην Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) για την κατασκευή μονάδας ηλεκτροπαραγωγής με φυσικό αέριο ισχύος 1.160 MWe. Στα σχέδια της ΗΡΩΝ προβλέπεται χρήση τμήματος του χώρου των δεξαμενών για την δημιουργία «αντλητικού συγκροτήματος» που θα τροφοδοτεί την μονάδα με 125 δισ. λίτρα νερό ψύξης ετησίως. Παράλληλα αναφέρεται στην αίτηση προς την ΡΑΕ και η πιθανότητα ανακατασκευής των δεξαμενών για εναλλακτική τροφοδοσία της μονάδας φυσικού αερίου με ντίζελ με πλοίο.
http://www.servitoros.gr/news/view.php/24012/



6/7/2009. Απαντώντας σε σχετική ερώτηση για την απαλλοτρίωση των δεξαμενών στην συνεδρίαση του Δ.Σ. Κηρέως για τον απολογισμό των πεπραγμένων του 2008, ο πρώην δήμαρχος κ. Τριάντης άφησε αιχμές για το ρόλο του νυν δήμαρχου κ. Ενωτιαδη στην υπόθεση και μίλησε για ύποπτα γεύματα του κ. Ενωτιάδη με ανθρώπους της ΒΙΟΜΑΓΝ κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την απαλλοτρίωση. Ο κ. Ενωτιάδης αρνήθηκε κατηγορηματικά αυτές τις καταγγελίες

25/10/09. Σε λαική συνέλευση στο Μαντούδι, ο Δήμαρχος κ. Ενωτιάδης ισχυρίστηκε ότι δεν έχει προχωρήσει η απαλλοτρίωση γιατι ".... το υπουργείο οικονομικών δεν καθόρισε ακόμη την τιμή". και οτι :« …… διαπραγματεύεται με την ΤΕΡΝΑ για ανταλλαγή του χώρου να πάρει αυτό το χώρο ο δήμος και να δώσει στην ΤΕΡΝΑ άλλο χώρο του δήμου πλησίον του εργοστασίου» δες σχετικό βίντεο.

22/12/09. Η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ ισχυρίζεται προς την ΡΑΕ οτι η απαλλοτριωση έχει αυτοδίκαια ανακληθεί γιατι έχουν περάσει οι προθεσμίες που πτοβλέπει ο νόμος. Ένα ισχυρισμό που δεν τον δέχεται η ΡΑΕ
http://www.scribd.com/doc/32286415/rae-irwn3

24/1/12 Ο Νέος Δημαρχος Κ. Ψαρρός ισχυριζεται οτι δεν εχει ιδέα για τις διαπραγματευσεις του Ενωτιάδη για ανατλλαγη της εκτασης, οτι μετα απο 17 αναβολες ακυρωθηκε στις 7/11/11 στο ΣτΕ ενσταση της “Advanced Technologies S.A.” κατα της απαλλοτριωσης και οτι ο δήμος προσανατολιζεται στην κατευθυνση της "παραχώρησης!" αντι για απαλλοτριωση δεδομενου οτι υπαρχουν σχέδια να γίνει οικιστική περιοχή το Κυμάσι
http://eleutherifoni.blogspot.com/2012/01/blog-post_90.






ΟΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΝΩΤΙΑΔΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ


25/10/09








 21/6/2010






ΤΙ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ Η ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ



Άρθρο 275 ΤΟΥ ΠΔ 410/1995

Άρθρο 258 n.Δ 323/989-
Άρθρο 5 παρ.1 Ν.2307/1995)
Κήρυξη της απαλλοτρίωσης και σύσταση δουλείας
1 . Η κήρυξη της απαλλοτρίωσης ή η σύσταση δουλεiας
ακινήτου, που βρίσκεται μέσο στη διοικητική περιφέρεια
δήμου η κοινότητας, γίνεται με απόφαση του δημοτικού ή
κοινοτικού συμβουλlου, η οποία λαμβάνεται με την α1"ίόλυτη
πλειοψηφlα του συνόλου των μελών του.
2. Η απόφαση αυτή του δημοτικού ή κοινοτικού ουμβουλiοu
πρέ11ει να περιέχει επl ποινή ακυρότητας σοφή προσδιορισμό
του ακινήτου που απαλλοτριώνεται ή του δικαιώματος
δουλε!ας που συνιστάται και της δημόσιας ωφέλειας,
για την οποία γίνεται η απαλλοτρίωση ή η σύσταση
δουλείας.
3. Για να εκδοθεl η απόφαση που κηρύσσει την απαλλοτρ!
ωση ή συνιστά τη δουλεiα, απαιτούνται: ο) κτηματολογικό
διάγραμμα που απεικονίζει την απαλλοτριωτέα
έκταση ή την έκταση που επιβαρύνεται με τη δουλε\ο, καθώς
και τις επί μέρους ιδιοκτησ\ει; που περιλαμβάνονται
σε αυτην, β) κτηματολογικός πlνακας στον οπο\ο εμφαίνονται
οι εικαζόμενοι ιδιοκτήτες των ακινήτων, το εμβαδόν
κόθε ακινήτου και τα κίίρια προσδιοριστικό στοιχεΙο
των κατασκευών που βρίσκονται σε αυτό και των λοιπών
συστατικών τοu, γ) μελέτη ή προμελέτη ή προκαταρκτική
μελέτη του έργου που τuχόν πρόκειται να εκτελεστεί.
4. Ο νομέας ή κότοχος του ακινήτου που πρόκειται να
απαλλοτριωθεί ή να επιβαρυνθεί με δουλε\a, υποχρεούται
να επιτρέπει την εκτέλεση των προπαρασκευαστικών εργασιών
για την καταμέτρηση και σύνταξη των πιο πάνω
διαγραμμάτων και μελετών. Η εκτέλεση των εργασιών αυτών
πρέπει να μην εμποδ\ζει τη χρήση και κάρπωση του
ακινήτου. Ο δήμος ή η κοινότητα υποχρεούται να αποκαταστήσει
τις βλάβες ή φθορές που προκλήθηκαν από την
εκτέλεση των ποpαπόνω προπαρασκευαστικών εργασιών.
5. Η απόφαση του δημοτικού ή κοινοτικού συμβουλίου,
με την οποια κηρύσσεται η απολλοτρiωση ή συνιστάται η
δουλεiα, κοινοποιεlται στον καθ' ου η απαλλοτρ!ωση ή σύσταση
δουλείας, εφ όσον ε !ναι γνωστός, με δημοτικό, κοινοτικό
ή δημόσιο όργανο, που συντόσσει αποδεικτικό κοινοπο\
ησης. Αν εΙ ναι άγνωστος, η κοινοποlηση γίνεται κατά
τις διατάξεις του κώδικα πολιτικής δικονομίας.
6. Ο καθ' ου έχει δικαίωμα προσφυγής στην επιτροπή
του όρθρου 177 παp.2 μέσα σε αποκλειστική προθεσμία
δέκα ημερών από την κοινοποίηση της απόφασης της
προηγούμενης παραγρόφου.
7. Αν η επιτροπή αποφανθεί ότι νόμιμα εκδόθηκε η
απόφαση της παραγράφου 1, αυτή δημοσιεύετ01, με φροvτiδα
του δήμου ή της κοινότητας μια φορό σε μία ημερήσια
εφημερlδα που εκδίδεται στο νομό. Αν δεν εκδίδεται
τέτοια εφημερίδα, η δημοσlευση γίνεται σε δύο εβδομαδιαlες
ή δεκαπενθήμερες. Με τη δημοσlεuση ή τις δημοσιεύσεις
aυτές ολοκληρώνεται η διαδικασlα κήρυξης της
απαλλοτρίωσης ή σύστασης δουλείας.
Β. Αν η επιτροπή ακυρώσει την απόφαση απαλλοτρίωσης
ή σύστασης δουλείας, οι δημοσιεύσεις της προηγοΟμενης
nαραγpόφου γ!νοvται μόνο αν ακυpωθεl η απόφαση
της Επιτροπής από τον Υπουργό Εσωτερικών.
9. Αν κηρυχθεί aπαλλοτρίωση ή γίνει σύσταση δουλε\ας
σε ακίνητο που βρίσκεται έξω από τη διοικητική περιφέρεια
του δήμου ή της κοινότητας, η σχετική απόφαση επιδίδεται
σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις της Πολιτικής
Δικονομίας στο δήμο ή την κοινότητα. στη διοικητική περιφέρεια
του οποίου βρίσκεται το ακίνητο. Το δημοτικό ή
κοινοτικό συμβούλιο του δήμου αυτού ή της κοινότητος
υποχρεούται να γνωμοδοτήσει αιτιολογημένα μέσο σε
αποκλειστική προθεσμία ενός μηνός, η οποία αρχίζει από
την επόμενη της επ!δοσης του προηγούμενου εδαφίου.
Αν παρέλθει όnpακτη η προθεσμ\α αυη'1. η διαδικασία της
απαλλοτρ\ωσης ή της σύστασης δουλείας συνεχ\ζεται και
χω ρΙς τη γνωμοδότηση αυτή και εφαρμόζονται οι διατάξεις
των προηγουμένων παραγράφων 5, 6, 7 και 8».
1 Ο. Οι διατάξεις που κόθε φορό ισχύουν για τις αναγκαστικές
απαλλοτριώσεις του Δημοσίου. εκτός από την παράγραφο
1 του όρθρου 5 του Ν.Δ 797/1971 (ΦΕΚ 1 ),
εφαρμόζονται και στις απαλλοτριώσεις ή τις συστάσεις
δουλειών, υπέρ δήμων και κοινοτήτων, εφ όσον δεν είναι
αντlθετες με τις διατάξεις του παρόντος.


Κώδικας Αναγκαστικών Απαλλοτριώσεων Ακινήτων Ν. 2882/2001 (ΦΕΚ Α' 17)

Αρθρο: 29 Κώδικας Αναγκαστικών Απαλλοτριώσεων Ακινήτων Ν. 2882/2001 (ΦΕΚ Α' 17)
9. Οι αναγκαστικές απαλλοτριώσεις που επιβάλλονται: α) για την εφαρμογή σχεδίων πόλεων και την ανάπτυξη οικιστικών περιοχών, β) υπέρ Ο.Τ.Α. Α' και Β' βαθμού, γ) υπέρ της Εταιρίας Υδρεύσεως και Αποχετεύσεως Πρωτευούσης (Ε.ΥΔ.Α.Π.) και «δ) υπέρ της Δ.Ε.Η. Α.Ε., ως Κυρίου του Συστήματος Μεταφοράς και του Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας για την εκτέλεση έργων επέκτασης και ενίσχυσης του Συστήματος μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς και του Δικτύου Διανομής των μη Διασυνδεδεμένων Νήσων μέσω των οποίων διακινείται υψηλή τάση». "ε" (δ) κατά τον μεταλλευτικό κώδικα κηρύσσονται σύμφωνα με τις ειδικές διατάξεις που ισχύουν για τις απαλλοτριώσεις αυτές.
Για τα μη ρυθμιζόμενα από τις παραπάνω ειδικές διατάξεις ζητήματα εφαρμόζονται συμπληρωματικώς οι διατάξεις του παρόντος κώδικα.



---------------------
Σύμφωνα με την παρ. 2 άρθρου 19 Ν. 3175/2003, για την εκτίμηση, στην οποία προβαίνει το δικαστήριο, προκειμένου να καταβληθεί εύλογη αποζημίωση, λαμβάνεται υπόψη και η έκθεση της εκτιμητικής επιτροπής του άρθρου 15 του παρόντος νόμου, που συντάσσεται το αργότερο μέσα σε δεκαπέντε ημέρες από την περιέλευση στον Πρόεδρο της Επιτροπής της πράξης ορισμού εμπειρογνώμονα που προβλέπεται στην παραπάνω διάταξη (αρθρου 16), ο οποίος γίνεται μέσα σε πέντε ημέρες από την περιέλευση της σχετικής αίτησης του Προέδρου της Επιτροπής στο δικαστήριο του παρόντος άρθρου.

-------------------


Αρθρο: 15 του Ν. 2882/2001 (ΦΕΚ Α' 17)

1. Μετά την κήρυξη της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης επιτροπή προβαίνει στην εκτίμηση της αξίας του απαλλοτριωμένου και του ύψους της τυχόν οφειλόμενης κατά την παράγραφο 4 του άρθρου 13 ιδιαίτερης αποζημίωσης. Η επιτροπή αποτελείται από τον Προϊστάμενο της Κτηματικής Υπηρεσίας του νομού στην περιφέρεια του οποίου βρίσκεται το απαλλοτριούμενο ή το μεγαλύτερο τμήμα αυτού, ως πρόεδρο, έναν υπάλληλο της οικείας Δημόσιας Οικονομικής Υπηρεσίας οριζόμενο από τον Προϊστάμενο της Υπηρεσίας και έναν εμπειρογνώμονα, οριζόμενο, με αναπληρωτή, κατά την παράγραφο 2 του παρόντος άρθρου.
Τα μέλη της επιτροπής που είναι υπάλληλοι αναπληρώνονται σε περίπτωση έλλειψης, απουσίας ή κωλύματος από τους νόμιμους ή οριζόμενους αναπληρωτές τους.
Ως γραμματέας της επιτροπής με τον αναπληρωτή του ορίζεται με πράξη του προέδρου αυτής υπάλληλος της Κτηματικής Υπηρεσίας.
2. Η κατά την παράγραφο 1 του παρόντος άρθρου επιτροπή επιλαμβάνεται του έργου της οίκοθεν ή ύστερα από αίτηση κάθε ενδιαφερομένου, η οποία υποβάλλεται στον Πρόεδρο αυτής. Προκειμένου ειδικώς για τον
προσδιορισμό της κατά την παράγραφο 4 του όρθρου 13 αποζημίωσης, η επιτροπή επιλαμβάνεται μόνον ύστερα από αίτηση του ιδιοκτήτη. "Μέσα σε πέντε ημέρες από τη λήψη της αίτησης αυτής ο πρόεδρος της επιτροπής οφείλει να ζητήσει από τον Πρόεδρο του κατά την παράγραφο 1 του άρθρου 19 δικαστηρίου να ορίσει έναν εμπειρογνώμονα με έναν αναπληρωτή." Ο ορισμός του εμπειρογνώμονα και του αναπληρωτή του γίνεται σύμφωνα με το άρθρο 372 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας με απλή πράξη, της οποίας αντίγραφο αποστέλλεται στον Πρόεδρο της επιτροπής.
Ορισμός του εμπειρογνώμονα και του αναπληρωτή του δύναται να γίνει και πριν από την κατά το άρθρο 1 δημοσίευση της απόφασης κήρυξης της απαλλοτρίωσης, αλλά πάντως μετά την κατά το άρθρο 3 ανακοίνωση.
3. Η επιτροπή συγκαλείται από τον Πρόεδρο αυτής και, μετά από αυτοψία και έλεγχο των στοιχείων που υποβλήθηκαν σε αυτόν , καταρτίζει, μέσα σε τριάντα ημέρες από τη λήψη της πράξης ορισμού του εμπειρογνώμονα, έκθεση στην οποία περιγράφεται λεπτομερώς η κατάσταση του
απαλλοτριωμένου και των συστατικών του, καθώς και οι τυχόν ιδιαίτερες συνθήκες αυτού και εκτιμάται αιτιολογημένα και αναλυτικά η αξία του κατά τις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 13, καθώς και το ύψος της τυχόν οφειλόμενης κατά την παράγραφο 4 του ίδιου άρθρου ιδιαίτερης αποζημίωσης.
Εάν προκύψει διαφωνία για την αξία του απαλλοτριωμένου, καταχωρίζονται στην έκθεση όλες οι γνώμες που διατυπώθηκαν.
Η έκθεση υποβάλλεται στη συνέχεια, κατά τα άρθρα 17 και επόμενα, στο αρμόδιο δικαστήριο ως στοιχείο της προδικασίας της δίκης για τον προσδιορισμό της αποζημίωσης και συνεκτιμάται ως συμβουλευτική γνωμοδότηση.
4. Εάν η κατά την προηγούμενη παράγραφο έκθεση δεν συντάχθηκε, για οποιονδήποτε λόγο, μέσα σε σαράντα τουλάχιστον ημέρες από την υποβολή της αίτησης για τη διενέργεια της εκτίμησης, ο Πρόεδρος της επιτροπής υποχρεούται να χορηγεί σχετική βεβαίωση σε κάθε ενδιαφερόμενο.
5. Τα μέσα για τη μετάβαση της επιτροπής στο απαλλοτριούμενο τα διαθέτει ο υπόχρεος προς αποζημίωση.
Στα μέλη της επιτροπής και το γραμματέα αυτής, καταβάλλεται αμοιβή κατά τις κείμενες διατάξεις, η οποία βαρύνει τον υπόχρεο προς αποζημίωση.
6. Η κατά τις προηγούμενες παραγράφους εκτίμηση παραλείπεται για τα ακίνητα που εμπίπτουν στο κατά τις ισχύουσες διατάξεις σύστημα αντικειμενικού προσδιορισμού της αξίας τους.
"Στην περίπτωση αυτή αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών υποχρεούται να συντάξει έκθεση περί της αντικειμενικής αξίας του απαλλοτριωμένου".
"Προκειμένου ειδικώς για τον προσδιορισμό της κατά το άρθρο 13 παράγραφος 4 αποζημίωσης, η εκτίμηση γίνεται σε κάθε περίπτωση."


Αρθρο: 17
1. Η απόφαση κήρυξης της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης σημειώνεται από τον αρμόδιο φύλακα μεταγραφών στις μερίδες του απαλλοτριωμένου ακινήτου και του ιδιοκτήτη αυτού . Η σημείωση αυτή γίνεται με βάση το διαβιβαζόμενο στο φύλακα μεταγραφών, σύμφωνα με την παράγραφο 4 του άρθρου 1 , αντίγραφο της απαλλοτριωτικής απόφασης με το οικείο κτηματολογικό διάγραμμα και πίνακα, μέσα σε δέκα ημέρες από τη λήψη τους. Μέσα στην ίδια προθεσμία σημειώνονται και τα διαβιβαζόμενα κατά την παράγραφο 6 του προηγούμενου άρθρου στοιχεία.
Στην ίδια προθεσμία ο φύλακας μεταγραφών υποχρεούται να χορηγεί ατελώς στους ενδιαφερόμενους πιστοποιητικό ιδιοκτησίας, βαρών και κατασχέσεων στο απαλλοτριούμενο, καθώς και πιστοποιητικό για τις τυχόν εγγραφές στο βιβλίο διεκδικήσεων.
2. Στην περίπτωση που ο φύλακας μεταγραφών , αν και διαβιβάστηκαν τα κατά την προηγούμενη παράγραφο δικαιολογητικά, δεν μπορεί μέσα σε δέκα ημέρες από τη λήψη τους να ανεύρει τις οικείες μερίδες, υποχρεούται να χορηγεί σχετική βεβαίωση σε κάθε ενδιαφερόμενο.
3. Η συζήτηση της αίτησης για τον προσωρινό ή οριστικό προσδιορισμό της αποζημίωσης είναι απαράδεκτη εάν δεν προσαχθούν: α) τα κατά την παράγραφο 1 του παρόντος άρθρου πιστοποιητικά ή η κατά την παράγραφο 2 του ίδιου άρθρου βεβαίωση [και] β) η κατά την παράγραφο 3 του άρθρου 15 έκθεση ή η κατά την παράγραφο 4 του ίδιου άρθρου βεβαίωση "και γ) η έκθεση που ορίζεται στην παράγραφο 6 του άρθρου 15".
4. Προκειμένου περί απαλλοτριώσεων προς εφαρμογή σχεδίων πόλεων, είναι απαράδεκτη η συζήτηση της αίτησης για τον προσδιορισμό της αποζημίωσης εάν δεν προσαχθούν: α) τα κατά την παράγραφο 1 του παρόντος άρθρου πιστοποιητικά ή η κατά την παράγραφο 2 του ίδιου άρθρου βεβαίωση, β) η κατά την παράγραφο 3 του άρθρου 15 έκθεση ή η κατά την παράγραφο 4 του ίδιου άρθρου βεβαίωση, γ) η πράξη αναλογισμού ή πράξη εφαρμογής.


Αρθρο: 19 Ν. 2882/2001 (ΦΕΚ Α' 17)


1. Αρμόδιο να προσδιορίσει προσωρινώς την αποζημίωση είναι το μονομελές πρωτοδικείο, στην περιφέρεια του οποίου βρίσκεται η απαλλοτριούμενη έκταση ή το μεγαλύτερο μέρος αυτής.
2. Το μονομελές πρωτοδικείο αποφαίνεται ύστερα από αίτηση κάθε ενδιαφερομένου, που κατατίθεται στο γραμματέα του.
6. Αναβολή της συζήτησης της αίτησης επιτρέπεται μόνο μια φορά για σοβαρό λόγο και ιδιαίτερα εάν πιθανολογείται ότι κάποιος από τους ενδιαφερομένους δεν κλήθηκε ούτε παρενέβη στη δίκη. Το δικαστήριο ορίζει τη νέα δικάσιμο μέσα στις δεκαπέντε επόμενες ημέρες και διατάσσει την χωρίς κλήση εμφάνιση σε αυτήν των παριστάμενων διαδίκων, καθώς και εκείνων που έχουν ήδη κληθεί. Επίσης διατάσσει εφόσον το κρίνει αναγκαίο την επίδοση, με επιμέλεια του αιτούντος, πέντε ημέρες πριν από τη νέα δικάσιμο, στον ενδιαφερόμενο που τυχόν δεν έχει ειδικώς κληθεί, αντιγράφου της αίτησης μαζί με κλήση προς εμφάνιση, με την ποινή του απαραδέκτου της συζήτησης ως προς αυτόν και της καταδίκης του αιτούντος στη δικαστική δαπάνη. Εάν εκείνος προς τον οποίο γίνεται η επίδοση είναι κάτοικος αλλοδαπής ή άγνωστης διαμονής, η προθεσμία προς εμφάνιση στη νέα δικάσιμο είναι τριάντα ημέρες πριν από αυτήν , παρατεινομένου αναλόγως του χρόνου προσδιορισμού της συζήτησης μετά την αναβολή.
7. Η συζήτηση στο ακροατήριο πρέπει να τερματίζεται σε μια δικάσιμο. Απόφαση για απόδειξη δεν εκδίδεται.
Οι διάδικοι μέχρι να τελειώσει η συζήτηση στο ακροατήριο υποχρεούνται να προσάγουν όλα τα αποδεικτικά τους μέσα.
Το δικαστήριο υποχρεούται να ερευνά την αίτηση στην ουσία και όταν απουσιάζει κάποιος από τους διαδίκους.
8. Κατά τη συζήτηση της αίτησης οι διάδικοι αναπτύσσουν τους ισχυρισμούς τους προφορικά.
Ο γραμματέας υποχρεούται να καταχωρίσει στα πρακτικά τους ουσιώδεις ισχυρισμούς των διαδίκων και τις καταθέσεις των μαρτύρων και να μνημονεύσει τα έγγραφα που προσήχθησαν από τους διαδίκους.
Οι διάδικοι δύνανται να καταθέσουν υπόμνημα, στο οποίο να αναπτύσσουν τους ισχυρισμούς που πρόβαλαν, μέσα σε δύο ημέρες από τη συζήτηση και να αντικρούσουν τους ισχυρισμούς του αντιδίκου τους μέσα στην επόμενη ημέρα.
9. Το δικαστήριο λαμβάνει υπόψη του και αποδεικτικά μέσα που δεν πληρούν τους όρους του νόμου.
Ενορκες βεβαιώσεις δεν λαμβάνονται υπόψη.
Πραγματογνωμοσύνη δεν επιτρέπεται να διαταχθεί.
Εάν υπάρχει ανάγκη αυτοψίας, διεξάγεται μέσα σε πέντε ημέρες από τη συζήτηση. Προς τούτο το δικαστήριο ανακοινώνει στους διαδίκους, κατά τη συζήτηση, την ημέρα και την ώρα της αυτοψίας. Η ανακοίνωση
καταχωρίζεται στα πρακτικά και επέχει θέση κλήτευσης όλων των διαδίκων. Το πόρισμα της αυτοψίας καταχωρίζεται στα πρακτικά.
10. Το δικαστήριο εκτιμά ελευθέρως τα αποδεικτικά μέσα που προσήχθησαν από τους διαδίκους και οφείλει να εκδώσει απόφαση μέσα σε τριάντα ημέρες από τη συζήτηση. Κατά της απόφασης αυτής δεν επιτρέπονται ένδικα μέσα.
NewerStories OlderStories Home